Historia dunha mesa (e III). Feliz 2007.

Aforcan a Sadam nunha picota cibernética e multinacional (pero o senador vitalicio Augusto Pincohet morre cristianamente no leito, aclamado por medio país). ETA volve a arruinarlle a vida a alguén. Otegui non pode disimular a súa satisfacción e de novo hai que soportar verlle a jeta nos medios. Non son moi bos auspicios para despedir 365 días marcados por estigmas de apocalipse: lume e auga.
Mañán nace un segmento de futuro que temos bautizado con nome de número, dous mil sete, 2007, don Dous Mil Sete. A ver como se porta! Ten sete, que é bo número (e suma nove que aínda é mellor!).
Coa terceira parte do conto de inverno e mar atlántica que titulei Historia dunha mesa (ler a primeira parte; ler a segunda parte), envío desde os cómaros grisverde da Amaía os meus máis sinceros desexos de benestar e serenidade a quen me lea (e a quen non tamén!). Feliz 2007.

III
Un irmán do meu bisavó materno, a quen eu non coñecín, era na altura da calamidade do Darlene párroco da freguesía de Restrelo, e foino de feito ata a súa morte, case corenta anos despois de ter accedido á parroquia. El foi quen oficiou as exequias (católicas, naturalmente, malia seren protestantes os náufragos) e se encargou, xunto coa Benemérita e o xulgado do partido, das xestións para as correspondentes notificacións ao consulado e embaixada británica. Parte do casco do Darlene aboiou durante algúns días ata que afundiu de todo. O mar estivo botando durante días restos de maderame e infinidade de táboas de palisandro da carga. A xente ía recollendo con reverencia e respecto o que lle conviña. Fora pecado ter deixado aprodecer aquela fermosa e nobre madeira nas areas da praia.
Unha tarde de domingo de remates do mes de xaneiro -meu tío revestíase xa para a misa-, petaron na porta da rectoral de Restrelo. Anuncia, a vella criada do meu parente -herdada xa do seu pai-, fixo pasar á sancristía a dous parroquianos, vellos mariñeiros ben coñecidos do señor cura. Ofrecéronlle as últimas táboas de madeira do barco naufragado. Aseguraban que, mediados xa dous días dende as derradeiras que chegaran a terra, non era posible haber máis. Era -non me cabe a menor dúbida-, unha especie de homenaxe ou, mellor, unha práctica de maxia pagá e escuramente propiciatoria na que se quería mesturar o poder da Igrexa encarnado no cura coa ofrenda extrema das potencias terribles do azar. Por non lles facer o desprezo -ben se sabe como son estas cousas-, o meu tío aceptou con certo escrúpulo o ofrecemento. Durante días ollou con temor e escrúpulo aquelas táboas de madeira achocolatada, lisa, de perfectamente puída superficie, sen se decidir qué demo facer con elas. Ao cabo, a Anuncia foille coa copla a un seu cuñado de nome Nardo, Leonardo Trigo, carpinteiro, e dos bos, quen, despois dun inacabable introito de moitas voltas á pucha na man, faloulle ao señor cura que era boa mágoa ter aquela madeira nobre e preciosa deixarse derramar así sen facer nada con ela. Que el, polo tanto amor que lle tiña ao señor cura, que tan ben se portara sempre coa súa cuñada e a súa muller e con el mesmo, e aínda cos finados de sus padres, se o señor cura o permitira lle ía facer unha mesa aproveitando o palosanto das táboas para as patas, que as patas queren madeira dura e que agradeza o retorneado que levan. E que para os caixóns e mailo taboleiro tiña el un resto de castiñeiro que non había máis que tratar. O meu tío, que xa ía aburrido da canción da mesa, dixo que si e púxose por conforme ao proxecto do Nardo e en menos de tres semanas tiña a mesa no salón da rectoral.
O certo é que o señor cura nunca lle quixo a aquela mesa e nin sequera debeu ter en gran consideración as excelencias da madeira tan gabadas polo carpinteiro. Durante anos, partiu sobre o mesmo taboleiro as obleas co molde para as sagradas formas, de xeito que este estaba inzado de fondas cicatrices en forma de semicírculo. Á morte do meu tío, herdou a mesa o meu avó que, sen lle facer moito caso, a arrumbou nun recanto du xulgado do que foi secretario durante moitos anos. Un irmán de meu pai, médico rural, empregou a mesa na súa consulta semanal dunha vila próxima ata que a meu pai, dado coma min a unha percepción especial da poética das cousas, se lle encaixou que eu había ser o propietario da bendita mesa. Ir á consulta do meu tío a buscala e encargar a súa restauración foi todo unha. Decidín, unha vez restablecida en todo o seu esplendor e beleza, que en ningures como nesta casa atlántica estaría mellor.
Agora está aquí, diante miña, testemuña muda de terribles e antigos acontecementos, e eu, co espírito enchoupado de tempestade, de serán escuro e de invernía, sinto como nunca o engado fascinador da súa madeira.