Os nosos clásicos

De casualidade atopo nun blog (ollo á estética da imaxe que reproduce, porque non ten desperdicio) a referencia a un personaxe que debera reclamar inmediata atención dos antropólogos culturais deste país, no canto de dedicárense ás parvadas ás que se adican. O suxeito do que falo ten que ser un especime, ao que eu chego, único. Trátase dun músico natural polo visto de terras da Amaía (fai referencia á freguesía de Ameixenda, concello de Ames), de orixe labrega (arreo fai mención desta condición), autodidacta de varios instrumentos (nomeadamente o órgano eléctrico, o acordeón e máis a guitarra), emigrante nos 60 en Sudamérica (Brasil, Uruguai, Arxentina), que chegou a actuar na sala Wagram de París, e que deixou unha discrografía tan rica (para as posibilidades da época) coma hoxe absolutamente esquecida. Respondía (ou responde pois non sei se vive, o que é moi posible de atender a razóns estritamente cronolóxicas) por Manolo Mirás, ou, ao gusto dos acrónimos con "xenitivo saxón" tan da época, Mirman’s. Hai pouco, un magnífico amigo de meu, Manolo Diéguez, agasalloume cun exemplar de dous dos singles de tan senlleiro músico (que atopou en E-Bay!!: if exists, is in the Internet sen dúbida), os dous con depósito legal do 64, e presentados baixo o selo homónimo do músico, é dicir Mirman’s (mesmo Discos Mirman’s), que conteñen composicións (cito literalmente) como as seguintes: Amor y quiniela (moderato); Calypso en Sacromonte (flamenco ye-ye); Como la enredadera (slow); The Geisha (fox oriental)… O texto promocional dun dos discos ten ese delicioso sabor da época. Di: DISCOS MIRMAN´S. Se complace en presentar en exclusiva a MANOLO MIRÁS con su voz, su conjunto, sus composiciones y su Órgano eléctrico. Este instrumento de múltiples recursos, se impone cada día más y más, tan así, que es indispensable hoy día y casi lo exijen todos los púbicos.
Pero é que o noso músico, como esteta de apetitos variados, tiña ademais inclinacións literarias. Legou á posteridade un libro de memorias digno dos mellores anais do surrealismo patrio, que na miña época de estudante universitario me ten proporcionado, a min e ao cenáculo filolóxico-literario-alcólico-porrístico no que por entón discorría a miña existencia, moitas horas de lecer. Intitúlase tan raro volume Memorias controversivas de un músico trotamundos, e figuran na súa cuberta, ademais do nom de plume Manuel Mirás López (Mirman`s), unha porción de subtítulos: Efemérides insólito-realistas. The Musician,s Memory and Controversy (Memoro casus meus).
Nestas cesións -mantidas en todo o libro- ao idioma da pérfida Albión e á lingua de Cicerón adivíñanse, por unha banda, a intención clara do autor por manifestar un cosmopolitismo que o facía coñecedor das máis modernas tendencias musicais (obviamente relacionadas coa órbita anglosaxona), e, por outra, intúese unha formación seminarística moi propia, para a época, en rapaces de orixe rural.
As «memorias» de Mirman`s, son mais ca tal, un anecdotario da súa mocidade na parroquia (en galego), do seu periplo iberoamericano e gálico (no que conviven os máis macarrónicos portugués, italiano e francés) e da súa volta á Terra, con incorporación, por certo, á banda municipal compostelá da época. Pero o máis peculiar da estética literaria do autor que hoxe ocupa o noso espazo é o curioso, híbrido, , surrealista, irrepetible e permanentemente hilarante idiolecto do que fai gala. A mestura dunha puntuación aleatoria, unha sintaxe iconoclasta e un léxico no que se combinan a máis macarrónica poliglosia e unha derivación morfolóxica sui generis coa marcada tendencia ao uso dun vocabulario técnico e culto pero descontextualizado, ou contextualizado polo autor ad hoc, son os ingredientes dunha beberaxe literaria da que non teño noticia nas nosas letras. Para mostra algún botón (é o capítulo no que fala do retorno á Terra):

Terra d’Ouro

Antes, después, ahora y siempre; (antea, postea, nunc et semper) hubo, hay y habrá hombres céle­bres, que sus nombres engrandecen nuestra patria chica. Lamentablemente, hay otros que por sus cataplasmáticas características, resulta difícil o casi im­posible darles su adecuado calificativo.
Estos cuando dicen o intentan decir algo, toman por base, ultrajar el nombre de nuestros inmortales. Rosalía, Valle-Inclán, Curros Enríquez, etc. Emplean el sistema como un descarado "modus vivendí", y por tanto recae su temática rutinaria, en auténticos aparentes espíritus miserables.
Mi firme opinión, es; que los gallegos héroes, li­teratos y siguientes: debemos procurar imitarlos (si podemos), en caso contrario, dejarlos yacer "in pax Domini", porque tenemos que admitir que ellos nos legaron el ejemplo.
Si así es, entonces: ¿por qué toman sus nombres en vano, estos hipócritas idiotizados, analfabetos par­ciales, "church's mouses" (ratas de iglesia), y "sicarius o interfectoris culturae"?
Quamobrem? ¡Domine Deo Nostro!
Why? My Got!
Pourquoi? Mon Dieu!
Perché? Oh Dio Nostro!
Cuando expansionan el "sempiterno" locutorio por sus cotidianos "tabernáculos vinícolas", haciendo alarde de "millonarios miserables" (miserabilis po-íens pecuniae); al escucharlos vociferar, se hacen acreedores de una ensimismática presuntuosa; pero con muy opacas perspectivas.
Sin embargo los insignes "vivos et mortuos", no poseyeron ni poseen vanidad. Solo sencillez. En cam­bio los "vivillos" o de cara ampliada, son insoporta­bles, pelmáticos y pelotilleros.

Alégrome moito do meu reecontro con Mirman´s, grazas ao agasallo do meu querido amigo Manolo. Terei fondo gusto en fornecer datos sobre o libro a quen mos solicite. Sempre é precisa a volta aos clásicos. No que a min toca -por seguir cos clásicos- non podo deixar pasar moito tempo sen visualizar o vídeo, tan popularizado na rede, de José Tojeiro, de Cedeira, falando das súas putas e a droja nel cola-cao.
Lembro neste punto uns versos que de neno me aprendeu o finado de meu pai:

En la China un mandarín
tenía en el sobaco un peluquín
y en Vigo un tal Angulo
tocaba el clarinete con el culo.
Moraleja: para los desatinos
no hay como los gallegos y los chinos.