En toda cultura, o tempo ten un senso cíclico, de xeito que unha representación gráfica habitual do ano en tempos antigos era unha roda, feito que ten unha obvia, e atávica, relación co eterno retorno das estacións e os traballos e ocupacións aos que nos dedicamos en cada unha delas. Respecto destes, creo cada vez máis que a publicidade televisiva —esa intolerable agresión á paciencia— é menos un espello ca a realidade que nel se reflicte. A ver se me explico. Imaxine que —non queira Deus— o collen a Vde., zarrapéchano nun zulo sen contacto algún co exterior e empregan algún tipo de procedemento psicolóxico para o desorientar no tempo. Pois ben, se tivera Vde. acceso exclusivo á publicidade dunha televisión, deduciría perfectamente xa non a estación, senón mesmo o mes no que se atopaba. Setembro é o mes dos créditos milagrosos, os fascículos e a volta ao cole. Marzo ou abril os de viaxes de ensoño para minivacacións. E así o antroido, o día dos namorados, o día da nai, o día do pai, a xardinería e o Corte Inglés en primavera, e, de xuño en diante, toda a dinamita estival. Polo tanto, e volvendo ao meu argumento inicial, ¿é a vida real a que se reflexa na TV ou é esta a que induce a modificarmos a realidade en función da tendencia de consumo que toque? Por dicir verdade, supoño que se establece unha relación de retroalimentación — de feedback dicimos hoxe para facernos os interesantes— entre a vida real e a TV na que resulta difícil, no amencer do século XXI, distinguir xa o ovo e a galiña.
Nesta rolda de retornos cíclicos, decembro é o mes de, entre outras cousas, cheirar de puta madre. Supoño que toda a tonelaxe perfumística que transportan os anuncios estes días non ten que ver con que cheiremos a bravú ou castrón (que tamén, nalgúns casos), senón coa enorme capacidade suxestiva e mesmo evocativa dos olores. Un autor raro, Patrick Süskind, autor dunha novela rara, Das Parfum, levada recentemente ao cine —por certo, aínda non a vin— quintaesenciou nun personaxe tolo dun século de tolos —o perfumista Jean-Baptiste Grenouille nos revolucionarios remates do dezaoito francés— este mundo máxico e perfectamente indefinible dos olores, que tanto obsesiona ao seu protagonista, de capacidades olfativas descomunais, que o conduce ao asasinato na procura de almacenar o olor de cada persoa.
Porque, en efecto, a que cheira, non sei, o polo asado? E o viño? É Vde. quen de lembrar un olor? Non se ten detido Vde. na rúa ventando un arrecendo que de repente lle trae o recordo dun home, dunha muller querida, dunha aventura, dun amor pasado? Por que pechamos os ollos para capturar en toda a súa esencia un olor? Pode contarse como é unha persoa, describir unha sensación, dar pinceladas acerca dunha paisaxe..., pero, como definir un olor? Pense nos grelos cocidos, por exemplo. Como describiría o seu cheiro?
Hai non moito lin que, cos avances da enxeñaría xenética, o día chegará en que o propio corpo sexa quen de, a través de certas glándulas, producir e segregar organicamente o noso perfume preferido. Dese xeito, eu podería ter unhas glándulas Dolce & Gabanna, Vde. unhas Carolina Herrera, aquel unha glándulas Cacharel, e aqueloutro unhas, máis modestas e nacionais, glándulas Agua Brava ou —de todo hai— Varón Dandy.
En fin, é indubidable que nada existe tan evocador e arrodeado dunha auréola de encanto persoal coma os olores; os perfumistas sábeno e, de cara a converter os seus produtos en agasallos de Noël ou Reis, nas datas nas que andamos de cada dez spots cinco son dalgún cheirón. A estética dos anuncios de colonias e perfumes é algo á parte. Se por definición o mundo da publicidade televisiva é o país de jauja onde todo quisqui é feliz, delgado e guapo, onde os coches son coma relixións e ata o desayuno é un xantar cheo de animación e bo humor (ónde se viu!), os anuncios de perfumes son xa sicalípticos e a rebentar de erotismo, pernas infinitas, músculos imposibles e machismo barato. Para os cabaleiros, a mensaxe subliminal é absolutamente inequívoca: machiño, botándote isto se non follas é por accidente. Para as señoras nada de sexo: amor e, como moito, os prolegómenos do que logo xa se verá. Para rematar a faena, e que a cousa teña charme, é obrigado que a voz en off (feminina se a cousa é para el, masculina se para ela) diga a chorrada nun francés afectadísimo (exemplo: Le nouveu parfum de Jean-Paul Gaultier), por veces unhas cursilerías que dan noxo (exemplo: L’amour est un trésor), ou en inglés. É o que hai.
Imaxina Vde. un anuncio, ben noso e carpetovetónico, no que, sobre as imaxes dun guapo axente de Tráfico solicitando amablemente a unha tía boísima a documentación, a voz de Sancho Gracia anunciara: Tricornio, la fragancia de la nueva benemérita?
Xa o saben: perfumarse ou morrer.
No hay comentarios:
Publicar un comentario