Tabletas

Noutro lugar, titulei Da pizarra ao monitor, ou algo así, un artigo no que -mercé ao símil entre as vellas pizarras escolares coas que eu aprendín a escribir e os monitores de ordenador de última xeración- ilustraba catro décadas de evolución tecnolóxica da comunicación sen precedentes na historia da humanidade. Sen precedentes? Nese mesmo artigo aludía eu ao demoníaco ars artificialiter scribendi de maese Gutenbeg como o piar doutra ruptura na continuidade cultural da humanidade. Aínda que o argumento agocha o seu aquel de esoterismo, semella que a fundición en chumbo dos caracteres tipográficos foi un feito necesario como complemento do renacer da cultura clásica, da expansión do cisma luterano, do albor cultural das linguas vulgares e do descubrimento, luminoso e feliz, da ledicia de vivir. Creo que interrogarnos acerca de se o Humanismo, con todo o que supuxo, tería sido o que foi sen a imprenta constitúe un intelixente exercicio de reflexión tanxencial sobre o presente e o futuro da comunicación, pois, en efecto, nihil novum sub sole e todo, ao cabo, se suxeita a unha permanente e sublime recapitulación dos logros dos nosos antergos. Hai días manifestaba en FB que os reis magos, como recompensa a ser un neno tan guiado, deixáranme unha tableta dixital. Conste que o feito de ser un profesional da edición (e por tanto da comunicación) fai que a miña actitude fronte a fenómenos susceptibles de percepcións digamos máis frívolas, como as redes sociais ou este xénero de sofisticados cachivaches tecnolóxicos, sexa fría e distante. Quero dicir que eu consumo teconoloxía en virtude do que entendo me resulta profesionalmente necesario ou aínda imprescindible. Valla como exemplo que o meu móbil é un venerable Nokia de hai cinco anos co que estou francamente encantado. Así, o acceso á tecnoloxía das tabletas xustíficase, non por superflua tecnofilia, senón por curiosidade e imperativo puramente profesional. Con todo, non podo disimular o meu entusiasmo. Hai algo de poesía, de emoción subxectiva en ser protagonista dun proceso que se iniciou hai case medio século cun pizarrillo e unha pizarra da que dependuraba un cachiño de esponxa e que, de momento, remata nunha basáltica superficie táctil tras a que se agocha Babilonia. Chatear para meu pai era compartir charla e amizade á calor do viño malo que servían nas tascas locais. Ata hai nada, a min o substantivo tableta retrotraíame ás merendas dun cativo pelirroxo con pan e chocolate La Campana de Elgorriaga. Ben. Todo flúe; non existe nada máis plastico ca a experiencia, contra o que cren os pesimistas e os reaccionarios . Camarón que se duerme, se lo lleva la corriente.