Nada hai más evocador ca a voz. Unha muller fermosa ou un home atractivo cunha voz fea revisten algo de anomalía que repugna os sentidos: é moi guapo/a, pero a voz lle axuda ben pouco. Cantos chascos levamos vendo por primeira vez unha persoa da que só coñeciamos a súa voz tras anos de relación telefónica!
Como os olores, lembrar as voces ten algo de fantasmal pois non é doado actualizar mentalmente sensacións físicas. Inténteo: peche os ollos e lembre as voces de The Joker (Batman), o padriño Corleone, o encantador galopín "Shaw" Gondorf (O golpe) ou o axente John Preston en O cuarto protocolo. A voz española de Nicholson, Brando, Newman e Caine apagouse para sempre. O dobrador Rogelio Hernández faleceu hoxe con 81 anos, o tipo de noticia na que pouca xente repara. O oficio de dobrador imítalle algo ao de editor. Nunha entrevista de 2008, o deseñador editorial Jorge de Buen declaraba: O deseñador de libros ten que ser invisible, como unha copa de cristal. Tal é o que lle acontece aos dobradores, unha profesión paradoxal: voces de extremada popularidad (pense en Homer, Marge, Bart ou Lisa Simpson) que pertencen a persoas por completo descoñecidas... mentres non abren a boca, supoño. Recentemente o dobrador Hernández recoñecía: el público va al cine a divertirse, a distraerse, a reírse, a pasar miedo, a emocionarse y estoy convencido de que muy pocos comentarán al salir de la sala de exhibición ''¡qué bien doblada está la película que hemos visto'', sino, ''qué buena película o qué mala o regular, o en fin, nos hemos distraído''. Paralelamente, se ao remate dunha magnífica novela, o lector exclama só que magnífica novela, é moi probable que o soporte de tanta excelencia literaria sexa un libro ben ou moi ben editado. Un bo labor editorial, por seguir cos símiles, é como o bo traballo dun árbitro de fútbol: o mellor é que non se fale del.
Por máis de mil películas e tantos milleiros de horas de bo cine, amigo Rogelio Hernández, repousa en paz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario