En certa ocasión, Sir Winston Churchill, que era can vello, ridiculizou con toda fineza un deputado laborista inimigo seu dicindo que era un home modesto con moitas razóns para ser modesto. Nunha sociedade mediática, onde sobrancean os pacientes de EPO crónica (Enfermidade de Protagonismo Obsesivo) e os xenios incomprendidos e inxustamente ignorados, o continxente de vaidosos patolóxicos con moitísimas razóns para ser modestos fai lexión. Díaz Pardo, don Isaac, Isaac para os amigos -e tiña moitos, pois nunca coñecín a ninguén con menos motivos para ter inimigos- era, no seo dunha sociedade enferma de frivolidade conxénita, unha anomalía, unha illa de desprendimento nun océano de efémera soberbia. A súa modestia -propia dos varóns bíblicos- só estaba en consonancia coa súa valía humana, intelixencia, altura estética, creatividade e capacidade de innovación e emprendemento (factores que semella non teren exisitido nunca e que hoxe están tan à la mode embutidos en observatorios, xornadas, congresos e cursos impartidos por indocumentados provistos dunha artillaría terminolóxica tan complexa como inútil). Tiven o privilexio de tratar a Isaac en diferentes iniciativas e proxectos. A última vez que o vin, co gallo da presentación dun libro, tras a miña intervención, susurroume ao oído, ensaiando un sorriso pícaro: Moito sabes! Creo que fica todo dito.Se existe ou non un Alén para os xustos é cuestión de imposible elucidación e vai nas crenzas de cada quen. Ora, se existe, de certo que alá andará Isaac acomodándose para a eternidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario