28.2.09

Reflexión

Comprobo neste meu caderno que non hai cousa que poña máis ao persoal e o mobilice á hora de expresar a súa opinión que a política, con mención especial, dentro desta, a certos asuntos especialmente espiñentos como a lingua (52 comentarios provocou un post recente ao respecto). Eu xa quixera que non fose así, pois se algo menudea no país son opinadores (algúns, como vostede saberá, moi cercanos a este menda) e para saturarse de política non hai máis que abrir un xornal (en efecto, nunca máis ca agora, xornalistas e políticos son os amos das pomada). Anóxame a fealdade da realidade inmediata e, entre outras andanzas e ensoñacións, percibo esta bitácora como unha sorte de válvula de escape ao noxento espectáculo da area política na que, como patéticos gladiadores, se baten homes e mulleres de bandeiras diferentes cunha saña que está en relación lóxica e directa cos emolumentos que, de venceren na contenda, lles agardan. Ética e vontade de servizo e 5000 euros ao mes son magnitudes que llo poñen ben difícil ao fiel da balanza.
Pero bueno, estando como estamos en día de reflexión, imos á política e, se mo permiten, tamén eu quero achegar o meu graíño por se alguén tena feliz ocorrencia de achegarse por aquí nesta sabatina xornada.
Opino que, mentres sigamos tragando co pildorazo de que PSOE e BNG representan o progresismo e o que chaman por aí cambio necesario imos simplemente jodidos. Sinto unha fonda mágoa e unha insondable decepción desta malfadada lexislatura de goberno "progresista" (aspas miñas). PSOE e BNG no ideolóxico, e aínda no persoal, están a enorme distancia. É, por exemplo, tremendo ter que finxir un apaixonado interese en problemas tan candentes como o estatuto de nación ou a cuestión lingüística e de afianzamento do galego cando, no fondo, iso che importa tres gordas. E cando se deduce que tal finximento e a hipócrita apariencia dun casal harmonioso veñen impostos como única vía de subir ao machito, o persoal, que non é tonto, ve claramente o calote. Xa sabe, a la fuerza ahorcan. No único que socialistas e nacionalistas parecen ter deixado na marxe diferenzas é na compartición dunha patente de corso á hora de dispendiar diñeiros que non son seus en beneficio propio e, con grande xenerosidade, dos seus abandeirados, acólitos e amigos. Algo que xa sabiamos facía a "dereita" (aspas miñas) pero que non podía concibirse que seguira facendo, en edición corrixida e aumentada, a "esquerda" (aspas miñas). En fin. Unha pena e unha enorme decepción. De progresistas líbreme Dios que de conservadores me libro yo.

12 comentarios:

Anónimo dijo...

Tamén estaría ben poñer un pequeno matiz ético (sen aspas) sobre quen levou a campaña electoral máis suxa que se recorda, tanto de partido como por parte de medios. Máis ca nada por ser algo ecuánimes.

juan l. blanco valdés dijo...

Api: de verdade que non sei de cal dos tres partidos me fala.

Anónimo dijo...

O fume non debe cegar os ollos.

Anónimo dijo...

Amigo don Juan: canto celebro a súa opinión! Pensei que era o único rarito.

Anónimo dijo...

Deus os cría...

juan l. blanco valdés dijo...

Y ellos se juntan. Pluga al cielo que seamos bastantes.

Anónimo dijo...

Amigos Arume e Blanco Valdés: hoxe por hoxe, o dilema pode ser doroso, mais para min a elección aparéceseme como meridianamente clara. Ou a reedición do bipartito que vostedes denostan (sí, o das liortas entre administracións paralelas e o malfadado concurso eólico, pero tamén o da valente moratoria dos 500 metros na costa ou o ilusionante banco de terras), ou volver escoitar arrepiados esta noite ó fulano ese do trombón que oficia de presidente total ourensano ad maiorem gloriam do seu propio bandullo e do da súa prole: "Y si no eres del pepé, jodeté, jódeté, y si no eres del pepé, te vuelves a joder". Se cadra é unha simple cuestión estética, pero a estampa ponme a carne de galiña, personalmente. A data de 1 de marzo de 2009, non hai outra cousa á vista.

E sí, xa sei que acolloa.

Anónimo dijo...

Estará contento, claro.

Anónimo dijo...

Moitas felicidades, xa poden durmir tranquilos.

juan l. blanco valdés dijo...

Meu home, isto non son cousas persoais. Eu alégrome de ter saúde e de que a teña vostede e os meus amigos, alégrome dos éxitos da xente que quero, alégrome de que me baixen a hipoteca e durmo tranquilo cando lles dou un bico aos meus pequenos e os vexo felices.
Canto ao demais, arrieritos somos y en el camino nos veremos.
Agardo que, en consecuencia, tamén vostede estea contento e durma en paz. Saúdos.

Manuel Ángel Candelas Colodrón dijo...

A min me gustaría que gañara o Barça, pero, se xoga coma hoxe, perdemos a liga. Fijo. Pero polo que se ve, sendo do Barça, non podo dicir que Valdés (o porteiro) canta que nin diola e que Puyol anda un pouco parvo?

Anónimo dijo...

Ay meu amigo Arume, vaia baño vos dimos.