1968-2001-2010

Resulta imposible publicar un post nunha blog cada dous ou tres días e ser invariablemente orixinal. Unha cousa axuda, e é que a estrutura funcional das bitácoras limita o acceso de sete ou oito de cada dez visitas ao último, ou como moito penúltimo, post, e moitas menos efectúan un repaso temático polos posts antigos e máis vellos, co cal a posibiblidade de atopar ao blogger nun "renuncio" se aminora: home, Juan, pero se este chiste xa o contou en agosto de 2005; coño, ai está outra vez o amigo Valdés coa anécdota do can e o loro; joder, isto do bipartito e o matrimonio mal avenido, xa cheira, señor Blanco... Terrible.
En fin, amigos, que vaia o comido polo servido e sufran con paciencia se algunha vez, como as xudías, resulto reiterativo, pois en ocasións pode que un mesmo argumento, idea, anécdota, chascarrillo ou sucedido sirva para iluminar feitos diferentes.
Que os clásicos se caracterizan por unha plasticidade infinita -cousa que, segundo creo, dixo Borges- é deses asertos que eu repito porque reputo (valla o jeu d'esprit) como todoterreos, pois serve o mesmo para un rompido que para un descosido. Porque nesa mesma natureza multifuncional da sentenza reside a capacidade de condensar graficamente en poucas palabras o alicerce dunha idea universal e atemporal que pode estenderse indefinidamente. A plasticidade dun bisonte de Altamira é tan infinita como o número de espectadores que seguirán ficando atónitos cando o contemplan. É unha distracción tan suxestiva coma inútil imaxinar o que sería o mundo de non teren existido certos seres que o cambiaron para sempre. Só agora, cando celebramos o 150 aniversario da publicación de Mr. Darwin, adquirimos conciencia de ata onde unha soa obra pode proxectarse en toda esfera da investigación e a ciencia ao punto de constituír o que, antes con Galileo e despois con Freud, foron chamadas, con todo acerto, descontinuidades do pensamento científico.
Afirmouse que toda a filosofía occidental é unha interpretación de Platón. No ronsel deste razoamento, e deixando de lado a carga de evidente esaxeración que poida conter, eu creo que, en efecto, hai en certas producións humanas un valor seminal que define, suxeita ou determina todo o que vén despois. Por exemplo, 2001, Unha odisea do espazo (2001, A Space Odissey, 1968) do mago Kubrick. Como clásico indispensable, volvo ao filme de cando en vez e, na súa infinita plasticidade, segue asombrándome a clarividencia e inatinguible intelixencia dos guionistas (Arthur Clarke e o propio Kubrick), a elegancia de todo o deseño de produción, pero, sobre todo, a rabiosa modernidade da cinta, ou, mellor, a súa absoluta intemporalidade, algo que é consubstancial aos clásicos. Se alguén rodase en 2010 unha película de ciencia ficción imitando a produción artística de 1968, co seu delicioso deseño pop-art, sería exactamente como a peli do gran Stanley.
Lembro aínda con bágoas de agradecemento a primeira vez que vin o filme. Cando o antropopiteco comeza a golpear os restos dun animal coa tibia dun tapir, cada vez con maior intensidade, intuíndo o valor descomunal do seu descubrimento (as armas, nin máis nin menos), mentres soan os contundentes compases do poema de Richard Strauss, íame elevando do asento, nunha sorte de levitacion que non volvín a vivir nunha sala de cine. Hoxe a escena impresióname igual ca entón, pero xa non levito tanto. Cousas da artrite.