Post de venres

Unha das cousas que máis estimulantes me parecen dun blog é que, como din que pasa cos cans, rematan por imitarlle aos propietarios (persoalmente, dou fe disto, pois —caso extremo— coñecín eu unha señora idéntica ao lebrel afgano que tiña).
Deste xeito, reflexo fiel dunha personalidade abigarrada, exuberante, barroca e poliédrica —palabra esta última moi de moda que, por certo, xa usei o outro día— nesta blog, coma quen muda os calzoncillos, cámbiase da edición á política, dos libros á reflexión social, dun chiste ou anécdota curiosa a un sesudo argumento sobre a tecnoloxía, ou, como ultimamente, do debate lingüístico (id est, a caixa dos tronos) á música dos oitenta. Sobre que a cuestión lingüística ía desatar o trebón non tiña eu dúbida. De feito, o meu post era conscientemente agresivo e —concedo— un chisco tocapelotas. O que non podía sospeitar era que os meus gustos musicais xerasen tanta polémica. Pero, bueno, o debate é sempre refrescante, e, como di o meu fiel amigo anónimo cun comentario recente, só se botan en falta unhas cervexas. Ao mellor, logo resulta que nos xuntamos Api, Medela, Arumes, Marco, Von Stein e máis eu e nos aburrimos coma ostras… Deixémolo estar.
En fin, que andamos últimamente neste local coa hormona un algo alterada e bo será temperar gaitas (é isto un falso amigo?) cun post que nos relaxe un pouco a todos.

Falando, pois, de gaitas e volvendo sobre a retranca —algo que de verdade adoro deste recanto verdegrís onde discorre cal fresco regato a nosa peripecia vital (joder, como me ha quedao)— quero deixar catro contributos extraídos directamente do natural, e que, alén da anécdota e o humor, expresan a ironía do non dito, a sorna do suposto, cerna, creo eu, da auténtica retranca, que, como os bistés de ternera ou o godello, debía ter denominación de orixe e o marchamo de Galicia calidade.
1) Visto no suculento programa (parabéns polo mesmo!) Larpeiros, da G: o tío pregunta á señora que vende os grelos na Praza de Abastos de Compostela:
-E como sei se son bos?
-Coméndoos!
2) Eu en Baio, terra da miña sufrida esposa. Entro nun bar e pregunto a dous parroquianos dunha mesa cómo vai o partido. Resposta:
-Van empatados. Un silencio. Aínda non empezou…
3) O propietario dun bar no que, de rapaces, parabamos, borrachón e magnífico cociñeiro do meu pueblo, preguntou unha vez a un amigo:
-Fulano, gústache o arroz con leite dun día para outro?
O meu amigo, relambéndose, respostou de contado:
-Moito, moito!
-Pois vén mañá, que imos facer hoxe e a ver se sobra.
4) Un que, cando tiña invitados a comer e alguén dicía que non moitas grazas, xa non quero máis, replicaba:
-Come ho, come, que total xa ía pros porcos…

Nice weekend! O malo do venres, como di un meu amigo, optimista militante, é que o luns está máis cerca.