Pintadas

É antiquísima a tendencia a utilizar brancas e apetitosamente limpas paredes para deixar público testemuño de ideas, cabreos, pareceres, enxeñosos xogos de palabras, e, en momentos de ausencia de liberdade política, opinións, convocatorias e protestas doutro xeito vedadas. O que en román paladino chamamos pintadas, e, dun xeito máis técnico, graffiti. A arqueoloxía lingüística refire, por exemplo, que tal era a grafomanía dos habitantes de Pompeia (sepultada polo Vesubio no ano 79 no que foi unha, ao tempo, felicísima calamidade, valla o paradoxo), que se teñen computado nas paredes da cidade máis de 5000 destes graffiti. A tal punto que alguén, sen dúbida compadecido dunha pobre parede, engadiu unha pintada máis para escribir:
Admiror, paries, te non cecidisse ruinis
qui tot scriptorum taedia sustineas
(Pásmame, parede, ti que termas do aburrimento
de tanto escritor, non teñas caído en ruínas).
Xente da miña quinta, que coñecera a Compostela dos anos oitenta, lembrará a aquel «Franco del Carro», clochard de orixe, polo visto, catalá e que a saber como foi dar cos seus ósos por estes pagos. Home, de certo, outrora cultivado, e afectado dunha sublime loucura, deixaba por media cidade, en farolas, paredes, papeleiras, portas…, en grosa letra de rotulador marker textos metafísico-cósmico-apocalíptico-verborreicos, de léxico desmesurado e sintaxe delirante, case sempre con mencións á misteriosa identidade dun personaxe alcumado «Franco del Carro» que ao cabo se transmutou con el mesmo para a imaxinería popular. Foi mágoa non ter antoloxizado estes textos, pois eran do mellor!
Aquilo do ácrata que por baixo dunha pintada que rezaba Vota no retrucou Non é vota no. É butano, ou aqueloutro que razoou No queremos o medio ambiente, querémolo enteiro son xa clásicos no xénero. Dúas pintadas que vin cando o desastre do Prestige eran moi chuscas: Isto rebenta! e Prestige: a quem se lhe conte! Moi recentemente, na parede da Facultade de Ciencias da Educación do campus universitario compostelán, alguén constatou unha verdade ecuménica (hoxe esquecida): Pensar non doe!
Un subxénero da pintada é a inscrición de porta-de-báter-de-bar, afección, creo eu, característica e exclusivamente masculina (nos poucos WC femininos que, por auténtico apremio, teño visitado, as portas estaban inmaculadas). Deixando de lado o carácter procaz, escatolóxico ou abertamente pornográfico da maioría destes textos―que se concilia ben coa liberación dos fluídos corporais―, gardo no recordo algúns francamente antolóxicos. Nun bar (chamábase, por certo, Wunder Bar) de Berlín vin o que segue:
To be or not to be. W. Shakespeare.
To be to do. K. Marx.
Shoo bee doo. F. Sinatra
Outra, nun pub de Santiago: Rompiste mi corazón cuando te fuiste y yo romperé tu cara cuando vuelvas.
E, en fin, xa non recordo onde, un cachondo rebaixaba o ton contundente do mandato nietzscheano, que algún pedante gravou antes:
¡Vivid en peligro! (Nietzsche)
¡Corta esos pelos! (Mi madre)
Pintadas. Unha arte milenaria.