Teño unha venerable máquina de escribir. A propia denominación, máquina de escribir, é un anacronismo: evoca a oídos de hoxe un artefacto rudimentario e primitivo, incompatible na súa mecanicidade coa asepsia e fría precisión da hipertecnoloxía dixital. É, fronte a un procesador de textos, como chamarlle máquina de contar a unha calculadora. Esta máquina de escribir, de marca Olympia, foi de meu pai e nela, coincindindo coa época da miña adolescencia e primeira mocidade, el tecleaba historias ou retallos de historias e testemuños de moitas cousas que viviu, e que me legou en montóns de cuartillas, pequenos, e máis grandes, fragmentos da súa galaxia particular. Estas cuartillas son, á súa maneira, un blog, un depósito de sentimentos, acontecementos, lembranzas e opinións transferidos a un soporte que tiña no fundamental unha intención comunicativa, de perpetuación e transacción informativa. Como todo texto. Como esta páxina que nunca vai a ir ao papel. Como os 100 millóns de páxinas web que hai no planeta. Deixar sinal de nós.
A tecnoloxía simplemente muda, e non nos fai nin mellores nin peores, nin máis felices nin máis desgrazados. Hai uns días, ao meu pequeño de 8 anos—que, por certo, xa ten debutado neste local como pintor e escritor—, chamoulle a atención a máquina do avó e preguntoume:
-Papi, ¿dónde tiene la pantalla?
No hay comentarios:
Publicar un comentario