Non sei se será cousa acostumada practicar a literatura de cordel ou por entregas -tan de tempos pasados- na blogosfera, nin estou certo do resultado que tal designio terá. Pero, acubillado naquilo de que non fago mal a ninguén, aí vai un breve relato en tres episodios. Agardo que, na fin de cada un, a impaciencia devore aos asiduos deste local!
A cousa vai dunha fabulación arredor dunha mesa que teño.
I
Duras, durísimas son as borraxeiras deste mar noso. En medio dunha galerna de novembro, comodamente instalado na miña casa de inverno fronte ao cabo e os rochedais, o marco da fiestra pola que arestora estou mirando limita na madeira a visión dunha imposible fervenza de auga, vento e nubarrada escura. Na perspectiva dun home coma min –mariñeiro de auga doce, urbano ata a médula, aínda que coa capacidade de percibir o mar, a mar, como elemento substancial dun certo sentimento lírico (cando menos as fins de semana...)–, dá medo, auténtico temor, pensar no que ese mar debe ser visto dende dentro, dende a borda dunha baca en augas de Touriñán ou fronte ao Vilano. Algunha tarde, vítima da indolencia e apreixado por esa futil sensación de melancolía, de baleiro tan peculiar do serán que sabe próxima a fin do día, paseo polo peirao e miro os mariñeiros, homes feitos, vellos curtidos, nenos, rapaces na flor da mocidade, iren e viren entre as chalanas, aparellos e os restos de peixe morto, e síntome pequeno, vítima dun inconfesable sentimento de inferioridade. Ben sei que na vida ten que haber de todo, quen vaia ao mar e quen escriba poemas contándonos como é a vida, pero o respecto que de sempre me impuxeron os homes do mar exerce en min unha presión íntima e inevitable. Lembro esa clasificación terrible dos seres humanos entre vivos, mortos e mariñeiros.
Ollo para fóra. Segue impoñente o trebón, mentres marcha de vagariño a luz. Debera acender a lámpada se quixera ver un algo pero non quero. Prefiro ficar así, de pé fronte á fiestra e deixar ir a tardiña en silencio, no tépedo silencio do meu apousento mentres a escasos sesenta metros desenvólvese dantesco o temporal. O meu bafo enche de barola o cristal frío; o piano de Phil Aaberg, inspirado orixinalmente nos cumios de Montana, acáelle tan ben á miña paisaxe que non deixo de reflexionar na forza da estética subxectiva. Envolto na maxia lumínica deste solpor borrascoso reviso, máis coa mente que coa vista, os obxectos que me arrodean. Ao característico da súa disposición (os meus libros -amigos leais-, o equipo de música, … nada do outro mundo), súmase un certo encanto xenericamente mariñeiro -non pretendín aquí deixar a máis mínima pegada persoal-, derivado dos rolos de cabo tirados acó e acolá, un par de nasas habilitadas como lámpadas de sobremesa ou un vello temón dun vapor que me regalou un irlandés perdulario e borracho. De entre o conxunto de obxectos que alcanza a vista-¡maxia dos obxectos que os fai vivos, tan próximos!-, salienta de modo preeminente a miña mesa, a onde de súpeto dirixo a mirada. Suspendo neste punto toda outra reflexión e reparo nela.
É indiscutiblemente unha fermosa mesa que destila antigüidade, pero magnificamente restaurada. O taboleiro é de gutapercha verde encadrada en anchos marcos de madeira. Nas patas, elegantemente retorneadas e de madeira sensiblemente máis escura, vese outra man; parece que foran dispostas unha vez rematado o seu corpo principal. En efecto, a parte superior é de castiñeiro, de bo castiñeiro do país, duro e nobre coma o granito; pero as patas son de madeira moi escura, case negra, palisandro de Brasil nin máis nin menos.
Porque esta mesa ten historia, unha historia íntima, misteriosa, cativadoramente relacionada coa mar, con esta mar fervente e traidora que contemplan os meus ollos.
(Continuará).
Duras, durísimas son as borraxeiras deste mar noso. En medio dunha galerna de novembro, comodamente instalado na miña casa de inverno fronte ao cabo e os rochedais, o marco da fiestra pola que arestora estou mirando limita na madeira a visión dunha imposible fervenza de auga, vento e nubarrada escura. Na perspectiva dun home coma min –mariñeiro de auga doce, urbano ata a médula, aínda que coa capacidade de percibir o mar, a mar, como elemento substancial dun certo sentimento lírico (cando menos as fins de semana...)–, dá medo, auténtico temor, pensar no que ese mar debe ser visto dende dentro, dende a borda dunha baca en augas de Touriñán ou fronte ao Vilano. Algunha tarde, vítima da indolencia e apreixado por esa futil sensación de melancolía, de baleiro tan peculiar do serán que sabe próxima a fin do día, paseo polo peirao e miro os mariñeiros, homes feitos, vellos curtidos, nenos, rapaces na flor da mocidade, iren e viren entre as chalanas, aparellos e os restos de peixe morto, e síntome pequeno, vítima dun inconfesable sentimento de inferioridade. Ben sei que na vida ten que haber de todo, quen vaia ao mar e quen escriba poemas contándonos como é a vida, pero o respecto que de sempre me impuxeron os homes do mar exerce en min unha presión íntima e inevitable. Lembro esa clasificación terrible dos seres humanos entre vivos, mortos e mariñeiros.
Ollo para fóra. Segue impoñente o trebón, mentres marcha de vagariño a luz. Debera acender a lámpada se quixera ver un algo pero non quero. Prefiro ficar así, de pé fronte á fiestra e deixar ir a tardiña en silencio, no tépedo silencio do meu apousento mentres a escasos sesenta metros desenvólvese dantesco o temporal. O meu bafo enche de barola o cristal frío; o piano de Phil Aaberg, inspirado orixinalmente nos cumios de Montana, acáelle tan ben á miña paisaxe que non deixo de reflexionar na forza da estética subxectiva. Envolto na maxia lumínica deste solpor borrascoso reviso, máis coa mente que coa vista, os obxectos que me arrodean. Ao característico da súa disposición (os meus libros -amigos leais-, o equipo de música, … nada do outro mundo), súmase un certo encanto xenericamente mariñeiro -non pretendín aquí deixar a máis mínima pegada persoal-, derivado dos rolos de cabo tirados acó e acolá, un par de nasas habilitadas como lámpadas de sobremesa ou un vello temón dun vapor que me regalou un irlandés perdulario e borracho. De entre o conxunto de obxectos que alcanza a vista-¡maxia dos obxectos que os fai vivos, tan próximos!-, salienta de modo preeminente a miña mesa, a onde de súpeto dirixo a mirada. Suspendo neste punto toda outra reflexión e reparo nela.
É indiscutiblemente unha fermosa mesa que destila antigüidade, pero magnificamente restaurada. O taboleiro é de gutapercha verde encadrada en anchos marcos de madeira. Nas patas, elegantemente retorneadas e de madeira sensiblemente máis escura, vese outra man; parece que foran dispostas unha vez rematado o seu corpo principal. En efecto, a parte superior é de castiñeiro, de bo castiñeiro do país, duro e nobre coma o granito; pero as patas son de madeira moi escura, case negra, palisandro de Brasil nin máis nin menos.
Porque esta mesa ten historia, unha historia íntima, misteriosa, cativadoramente relacionada coa mar, con esta mar fervente e traidora que contemplan os meus ollos.
(Continuará).
No hay comentarios:
Publicar un comentario