Síndromes

Persoalmente non padezo moito esa nova patoloxía das emocións que se coñece como síndrome post-vacacional e creo que as súas vítimas deberan reformularse algunhas cousas relativas á súa existencia. Porque, se voltar á vida que facemos durante once de cada doce meses resulta deprimente, entón é que é a nosa vida a que é deprimente e as vacacións unha sorte de oase de frescor nun ermo escuro. O certo é que o estado do benestar no que vivimos (que non é máis ca un eufemismo de “estado de sobreabundancia”) non só non leva acompasada unha mellora do estatus psicoemocional dos cidadáns senón que mesmo estimula o seu empeoramento.
A isto contribúen de xeito senlleiro os media, especialmente, como non, a televisión. Agora toca volta ao cole, créditos persoais exprés e fascículos e coleccionables. Eu paso. Vivimos dirixidos. Dá noxo.