Politingüísticamente incorrecto

Na lexicografía os bois van diante do carro, naturalmente. É dicir: primeiro é a fala, é dicir, o xeito en que —a partir de circunstancias sociolingüísticas e históricas complexas— a xente establece relacións libres (e, ollo, lingüísticamente neutrais: traballar coma un negro, enganar a alguén coma a un chino, facer o indio, andades coma gitanos...) entre significados e significantes, e así unha luna é un cristal grande para escaparates, un ladrón un trebello plástico para distribuír enchufes ou unha chilena una virguería futbolística. Despois vén a norma, que, en lexicografía en concreto, quere dicir que o que fala consagrou (a isto se lle chama lexicalización) debe ir ao dicionario. Navegar, como actividade de conexión con websites nun ordenador, aínda non anda nos dicionarios pero é probable que ande en breve. Xa que logo, o dicionario non inventa nada que non exista previamente na fala. Supoño que deben ser antigas (e talvez, en efecto, unha reliquia) as acepcións centroamericanas ‘parvo’ ou ‘tatexo’ da voz gallego. Non gozo do privilexio de coñecer tales latitudes e, polo tanto, non sei da vixencia léxica desas acepcións. Talvez, insisto, sexan un fósil. Ora, de non ser así, pouco se vai conseguir quitándoas do dicionario. A norma nunca fai mudar a fala. É ao revés. Deconstruír, reescibir, poñer valados ao aire, tan de moda hoxe. Vai ser o grande éxito da política lingüística patria. Non haberá nada mellor que facer? A noticia (e comentarios) aquí.