Crisis what Regatta de Golpes Bajos

Iso que chaman amor a primeira vista funciona, case exclusivamente, coas mulleres. E, como aos homes nos gustan case todas, funciona sempre (todo o que antecede dígoo, claro, na miña condición de varón, e se hai algún lector que ouse desmentilo, que se atreva...). O amor a primeira vista é máis raro con calquera outra cousa, digamos, menos carnal. Cos libros e a música, creo, é algo excepcional, máis excepcional aínda coa música que cos libros. Cantas veces non temos experimentado oír un disco que, de primeiras, non nos di gran cousa e, condenado cruelmente a un stand by indefinido, recuperámolo meses despois e nos marabilla? Pensamos nese momento: joder, que bo, tío, en que estaría eu pensando a primeira vez que o escoitei!? Un libro que deixamos co fastidio do ennuyé farto de ler parvadas, recobra un bo día unha luz, un brillo, uns contrastes que non fomos quen de percibir na nosa primeira cita. Logo recomendámolo aos nosos próximos coa prevención do desenganado: Mira, de entrada non me gustou e tardei en collerlle o tranquillo. De feito, deixeino. Pero relino agora e encantoume.
Serán os biorritmos? Será o noso estado de ánimo? O tantas veces ponderado contexto da lectura? Será a hormonilla, que andaba revolta aquel día, a dixestión, a tensión arterial, os triglicéridos? Chi lo sa! Somos seres poliédricos, complexos, de cerebro e corazón en permanente e dialéctico trajín.
Ora ben, non habendo regra sen excepción, eu teño gardados coma ouro en pano momentos musicais de amor a primeira vista, escasísimas descobertas sensoriais só comparables a ver naves en llamas más allá de Orión ou rayos C brillar en la puerta de Tannhäuser. Contarei, hoxe, tres experiencias místicoauditivas.
1) Unha tarde dourada de 1976 na casa de campo dun grande amigo, que tal vez me estea lendo, mentres xogabamos nun prado ao crocket, o aire alegre da primavera tróuxome as melodías de Poor Boy, Easy does it, Sister Moonshine ou Lady de Crisis what crisis? de Supertramp. Mentres detiña a partida e me aproximaba atónito ao tocadiscos descubrín liñas melódicas, pianos, voces, metais, bases rítmicas, fusións de estilo, baixos e sintetizadores dunha orixinalidade absoluta, dunha brillantez que, alén da técnica, lindaba coa máis pura poesía sonora. A escalofriante e apaixonada voz de Hodgson en de The Meaning (non se prive, por favor, e siga lendo) ou os compases finais de Another Man's Woman -sintonía por varios anos do programa da TV Informe semanal, lembra?- son momentos musicais que aínda me enchen de gratitude e emoción.
2) Unha noite de inverno (1980?) mentres chapaba para un exame de Lingüística, a piques de sucumbir á doce aperta de Morfeo perante o escaso estímulo que a gramática xenerativo-transformacional me transmitía, busquei auxilio na radio. No momento de ligar o aparello, Ramón Trecet, dende Diálogos con la Música, anunciaba coa súa voz característica: "Que viene la Policía!". E pinchou Message in a bottle. Vin entón a porta de Tannhäuser e naves más allá de Orión. Foi un impacto simplemente brutal. Ao día seguinte, tras unha busca enfermiza, merquei Regatta de blanc e por vez primeira vinlle a jeta a Sting, Steve Copeland (grandísimo drummer e compositor) e o mercenario Andy Summers. Unha semana despois Message in a bottle estaba xa medio raiada e chea de "neve" de tanto picala no meu ruín tocadiscos philips.
3) A voz de Germán Coppini pedindo, co énfase do agorafobo desesperado, No mires a los ojos de la gente, me dan miedo siempre mienten. No salgas a la calle cuando hay gente... constituíron outra impresión memorable, que non son quen de fixar en circunstancia espazo-temporal concreta. O primeiro maxisingle dos Golpes Bajos, que incluía ademais Malos tiempos para la lírica, sinala, desde logo subxectivamente para min, pero creo que tamén de maneira obxectiva, un antes e un despois do pop en Galicia. Son deses temas que sae un de cada dez mil.

Bisbal tamén me gusta, pero xa é outra cousa.