Edición. Agarimo.

Un fiel aínda que anónimo amigo desta casa apuntaba hai uns días nun comentario, a propósito da eclosión indiscriminada do fenómeno blog, que entre o autobombo (miren vostedes canto leo, que listo son, que de música escoito, canto viaxo e a que sitios máis chuliguais, cantos idiomas domino...) e a autopromoción profesional (dou estes cursos, vou presentar tales libros, mañá pronuncio unha conferencia no centro sociocultural de Guldrís e pasado o pregón da festa da panga fileteada...), vanse máis da metade das bitácoras. A min, que gozo da aurea mediania do traballador público -xa saben: pouca excitación vital a cambio de poucos sobresaltos- váiseme un bledo en procurar unha promoción que, nesta altura, escaso beneficio me ía reportar. Malia iso, hei de recoñecer que un dos temas que na columna dereita desta bitácora o benévolo lector pode seleccionar é cousas nas que anda un, que, como o título indica, é máis o relato ou comentario de certas macanas nas que me vou metendo, considerando o eventual interese dalgunhas destas para algún lector, ca a fea e interesada lisonja das excelencias propias.
Sendo isto certo, cando vai para tres anos arrancou esta experiencia intercomunicativa -e debe advertirse que dentro de seis posts chegará este local a 5oo- a miña idea nutricia era, naturalmente, a edición, ou sexa, a miña profesión, vocación e paixón. Logo vén o que vén, e un, que é un coco inquedo e cabesiña de mal asento, adéntrase en territorios complexos e ponse a opinar de esto y de lo otro -coma o meu parente-, ao mellor sen moito fundamento pero sempre co máximo respecto. Vaia o mal comido polo ben servido. En fin, que boa parte dos posts desta bitácora están adicadas á edición, dende os máis diversos puntos de vista: técnicos, culturais, científicos, sociais, e, tamén, humanos, unha vertente esta última do máis interesante e gratificante.
Hoxe presentouse unha edición in memoriam, a preparación da cal ocupoume parcialmente as últimas semanas. O homenaxeado, a quen coñecín case furtivamente pois me foi presentado ao paso noutro acto poucos meses antes de el falecer, foi polas mostras persoa queridísima e dunhas pouco usuais bondade e xenerosidade intelectual e humana.
O plus de esmero e mimo que todo labor editorial debe implicar, acrecéntase, creo eu, cando se trata da edición dun texto cuxo autor nunca vai saber que foi editado. Traballar, precisamente, liberado da presión que, xa mais, xa menos, todo autor impón debe ser, en troques de apelativo á relaxación, acicate para un resultado de maior excelencia aínda. Para o editor é algo así como para o actor facer un papel nunha peli: dalgún xeito, hai que meterse na pel doutra persoa durante semanas, coñecela un pouco máis, evocar os seus momentos, o seu tempo, as vicisitudes que lle coubo protagonizar ou testemuñar, revolver en fotos, gravados ou caricaturas, sometendo o propio xuízo ou criterio ao que, como editor, pensa un que agradaría ao homenaxeado no libro final.
Alguén no acto de presentación mencionou o ceo laico no que o homenaxeado debe residir nesta altura. Coqueteo coa idea de que, de atopármonos algún día nese empíreo civil, se me presente a ocasión de lle dicir: Home, eu son quen lle preparou a edición do libro.
Imaxinan que non lle gustara? Que trago!