Zonas intermedias

Percíbome cada vez máis blindado nunha sorte de elitismo sociocultural, blindaxe que, por certo, non me gusta moito pero á que irremediablemente me empurra a terca realidade circundante. É deplorable comprobar como a peña funciona maioritariamente a base de lugares comúns —cocidos polo xeral na TV, na radio ou nos xornais—, etiqueta sectariamente ás persoas e desenvolve unha actividade —moito peor se tal actividade é pública— co único estímulo do politicamente correcto, ponderando con todo o coidado o que fan ou din na resposta que o que fan ou din produce nos medios de comunicación, preocupación esta última hoxe pandemicamente obsesiva. Fronte a tan tremendo panorama, o meu elitismo, supoño —e o digo co ánimo menos elitista do mundo— baséase na independencia das ideas, no radical rexeitamento do sectarismo, no convencemento de que todo ten zonas intermedias e de que, por baixo do discurso politicamente correcto, non hai moitas veces máis ca tópicos e frases feitas, no mellor dos casos, e, no peor, a máis crasa indocumentación. Aquí equivócase todo, mestúranse churras e meiriñas, vívese a lombos dun progresismo de guardarropía e o pensamento e a reflexión son de tan baixa calidade que —como lóxica inferencia— o que se di e o que se escribe dá medo. Para mostra un botón (acaso un chisco extremo).
Vou dar un exemplo do que digo. Atopándome en ocasión de desfacerme de varias bolsas de roupa usada, pero en bo estado, póñome en contacto telefónico cos servicios sociais do concello no que vivo. Unha voz feminina indícame que preto do centro social hai un contáiner ao efecto. Como bo cidadán, cargo as bolsas no coche e diríxome ao punto indicado. O espectáculo de bolsas rompidas, de roupa reseca e podrida ateigando a teórica pero invisible entrada do contáiner é desolador, lamentable, repulsivo. No pé e arredor do enorme contedor máis bolsas de roupa aínda máis podrida e reseca. A sociedade civil.
Ao día seguinte diríxome coas bolsas ao cottolengo do Pai Alegre en Compostela. No gran hall do cottolengo recíbeme unha monxa de manual: contra os sesenta e tantos anos, gafas de cu de botella, pulcra, de pel finísima e arrugada. Dende un recanto da instalación, sentadas nun banco e ataviadas coas clásicas batas de guatiné, tres ou catro mulleres de idade provecta e un retraso mental obvio debuxado nas súas faccións, observan a operación. Cheira a legumes fervidas e produtos de desinfección. Para o descargo das bolsas, as monxas teñen disposta ata unha pequena cuña que atranca a porta. A sor explícame, con esa fonética monxil tan característica, que lavan, desinfectan e empaquetan coidadosamente a roupa. A que lles serve para as súas internas queda alí e a que non se va para las misiones. Cando remato tomo cordialmente a man da irmá e lle dou as grazas polo gran labor que desenvolven. Ela indícame que non llas dea a ela, senón a Xesús Noso Señor. A punto estou de lle indicar que, por favor, llas dea ela da miña parte porque eu non o trato, pero calo. A boa monxa indícame que elas son felices así, e engade que cre que hoxe debe ser moi difícil ser feliz ahí afuera [sic].
Cando marcho, penso que o interior do cottolengo é outro mundo, descoñecido, socialmente case marxinal, sen o máis mínimo recoñecemento colectivo. Polo que sei, a institución —adicada a acoller mulleres con deficiencias mentais e sen recursos— non ten a máis mínima subvención pública.
Hoxe o que funciona, o que viste politica e mediaticamente, é que a cousa remate en sen fronteiras. Imaxinan a Pérez Touriño visitando o cottolengo ou a cociña económica? Inimaxinable. Non vaia ser…
O máis acojonante do caso é que, moitas veces, os máis duros críticos contra a institución católica están casados pola Igrexa, bautizan os seus nenos e fanlles a primeira comuñón. Ningunha destas circunstancias é, por certo, o meu caso. E digo isto último para que se me entenda.