Deconstruíndo mitos

Spielberg, primeiro, e Peter Jackson, despois, van levar ao cine a Tintín. Polo visto, as entregas seleccionadas por Spielberg para a adaptación do primeiro filme van ser O segredo do Unicornio e a súa continuación O tesouro de Rackham o Roxo. O actor elixido é Thomas Sangster, un adolescente británico de 18 anos que, curiosamente, aparenta bastante menos.
Supoño que, con estes datos e coñecidas as credenciais dos dous directores, a expectativa pode ser grande. Sobre ambos relizadores a penas un par de apuntamentos persoais. De A lista de Schindler opino que, de cara á mellora global da nosa especie, todo ser humano debera vela cando menos unha vez ao ano. Sobre Jackson, direi que lin O señor dos aneis por vez primeira aos vinte anos, por volta de 1980, cando Tolkien era un nome de culto popularmente descoñecido. Acariñei por moitos anos no meu maxín o moldeado físico de cada un dos personaxes da Terra Media, moi en especial, claro, o de Frodo Bolsón. Cando vin no cine por primeira vez a Elijah Wood caracterizado como Frodo —sentado baixo un freixo e sorrindo a Gandalf— pensei: carallo, conseguiuno, o cabrón de Jackson conseguiuno: é Frodo, nin máis nin menos, exactamente como o levo imaxinando todos estes anos.
A maxia do cine posta ao servizo da xenialidade dun director (e dun porrón de millóns de dólares, pero, ollo, isto só non chega) pode producir obras de arte, en absoluta consoancia, no caso das adaptacións, coa excelencia da obra escrita orixinal.
Pero o caso de Tintín é ben diferente. Hai unha base de pastiche inevitable cando se pretende dar cobertura humana real a quen ata o momento tivo cobertura humana convencional. É imposible atopar a alguén de carne e óso que teña un nariz coma o de Astérix ou un bandullo coma o de Obélix, e daí as estúpidas adaptacións cinematográficas dos últimos tempos, simplemente ofensivas para Goscinny, Uderzo e a infinita lexión de devotos dos indómitos galos. As aventuras de Tintín son imposibles e están acomodadas a un pacto tácito no que o lector está disposto a desculpar a absoluta imposibilidade de que as cousas que pasan nelas poidan pasar no mundo real. Tintín non fai caca nin pis; é de idade indefinible; ten unha boa sorte inverosímil; unha capacidade ilimitada de ter a man o que lle fai falta; fala todos os idiomas do mundo; non ten noiva nin se lle intúe sexualidade algunha (como non sexa con Milú ás agachadas…), e é un enigma -sendo xornalista como é- o medio para o que traballa, pois eu —non sei vostede— non lle vin dar pao á auga nin mandar unha crónica a xornal ningún en todas as súas aventuras. Ninguén, por outra parte, entre os centos de millóns de seres humanos de varias xeracións, tivo que imaxinar a Tintín, pois constitúe unha imaxe visual característica,un icono indiscutible do século XX: o puto jerselillo azul e por baixo as lapelas da camisa branca conforman un atuendo que fai supoñer, na súa inmutabilidade, que ou ben no seu gardarroupa o rapaz ten unha auténtica lexión de jerselillos azuis e camisas brancas ou ben que non muda a roupa xamais; os bombachos e a gabardina beige; o mechón indeformable a base —intúo— da aplicación sistemática de fijador extraforte…
Para min Tintín estará sempre asociado á merenda cotiá dun meniño de oito, nove, dez anos… na Biblioteca Pública dunha pequena vila na España dos sesenta. Anóxame un pouco que a obsesión dos taquillazos e a ausencia de ideas orixinais conduzan a vestir con roupa humana aos mitos que o imaxinario particular de cada quen acubilla en sitios moi íntimos. Alá veremos. De por parte, creo que os deuses están moi ben no Olimpo. Vendo a sociedade na que vivimos, se Afrodita baixara sería unha pornstar.