Sen título

Non son proclive ás truculencias da morte. Non entendo á xente que comeza o xornal polas esquelas, aos que se paran nos accidentes estimulados pola carnaza nin aos que inquiren con avidez sobre os cancros dos amigos. O alivio é unha sensación que supoño mobiliza as endorfinas; e baixo esa afección necrófila ao infortunio alleo non hai más ca alivio, o alivio —tan humano— de pensar: menos mal que non fun eu; que ben que, unha vez máis, pasou de longo e non me tocou! Vivimos coa morte, convivimos diariamente coas puntas e o gume da gadaña sen que tal constitúa novidade nin o seu contacto nos provoque máis ca indiferenza : silenciosos, entre masacres, guerras, atentados, sismos, hambrunas, accidentes, pragas, tsunamis, enfermidades, suicidios e asasinatos, centos, miles de cadáveres asáltannos dende as páxinas do xornal no café matutino; no telediario das tres seguen desfilando máis mortos, e coa película americana de Steven Seagal pola noite, con máis difuntos entre golpes e balaseras, dámoslle a extremaunción a un día calquera. E, sen embargo, no caldo dunha sociedade analxésica co hiperhedonismo por monteira, a morte é un tabú, a máxima calamidade, a bicha de quen ninguén quere falar en termos de realidade próxima.
Quere esta reflexión servir de introito a unha expresión de dor, pois non me cabe sentir, como ser humano, máis ca dor, unha dor fría coma un torvo plenilunio, cando a forza do destino cabrón sobarda a dose de desventura que reserva para algúns. Veño de ler no xornal que o neno de nove anos que sobreviviu ao brutal accidente de tráfico de Poio do día 23, no que faleceron a súa nai, de 34 anos, e a súa irmá, de seis, debátese no hospital entre a vida e a morte. E algo simplemente excesivo para o pai, un mozo do Grove que se adica á construción.
Abonda todo comentario. Agardo afervoadamente a recuperación do meniño e sinto non ter un deus a quen rogar por el. Non existe. Non pode existir.