Pola rúa

Está o que mira fuxidío e con expresión de leite agrio, coma se a existencia allea lle parecese unha ofensa. Está a muller que sorrí, que se ve satisfeita; ten pinta de non ser normalmente moi feliz pero hoxe ten un día bo, ten unha ilusión; vai tan contenta que non é quen de disimular o sorriso pola rúa, o cal fai raro, fai raro ir sorrindo so pola rúa, coma se deberamos agochar a nosa felicidade, por se ofende aos demais. Está o tipo baixiño, mal vestido, xa maior, que mira a xente coma pedindo perdón por existir. Tenas todas: é feo, pequeno, case un ancián, e, por riba, é pobre, o que se adiviña pola roupa. Teño a sospeita de que ninguén se sente orgulloso del; non debe haber nada máis triste que saber que ninguén se sente orgulloso de un. Este home insignificante sorrí mirando a xente, coma traficando coa súa bondade e insignificancia para que os demais non lle fagan mal. Está o señor que fala so, que pasa baduando, e xesticulando coa cara, metido aló no fondo de sabe deus qué razoamento serio e trascendente. É un señor con pinta de pensionista e de ter problemas de próstata. Ten cara de poucos amigos. Viste de americana e corbata, pero gastadas e pasadas de moda e completamente descordinadas coa cor da camisa e o pantalón. O pantalón, gris, quédalle mal, moi ancho. Entre a americana e a camisa leva un xersei —un suéter, palabra hoxe esquecida— de pico. Está a muller madura pero aínda atractiva, que deixa ao pasar unha leve corrente e un arrecendo a perfume caro; taconea con forza como afirmando a súa importancia. Ten pinta de ser da Coruña e veranear en Sanxenxo (esta é unha manía que teño: todas as señoras de idade e moi emperifolladas parécenme ser da Coruña e veranear en Sanxenxo: antes tíñanme pinta de participar naquelas mesas petitorias do Dómund, pero como agora non hai…); entre a maquillaxe, a pintura de ollos, as horas de perruquería e o bronceado de lamparilla resulta comprometido aventurar como será esta muller ás oito da mañá recen saidiña do cama; pero ela vai polo mundo tan chea, procurando crear ao seu redor unha aureola de inaccesibilidade, de estar reservada a certos niveis adquisitivos. Está o tipo que traballa nun banco —todos os tipos que traballan nos bancos teñen un aspecto común—, con traxe caro pero non tanto (digamos Caramelo ou Dutti), maduro e con aire de crerse perfecta e irresitiblemente atractivo. Camiña moi rápido, pois a présa é un signo inequívoco da súa imprescindibilidade. Está o tipo pequeno, gordiño, de bigote e gafas pasadas de moda que fala moi alto polo celular, co obxecto declarado de que todo o mundo ao seu redor oia que o tipo do outro lado da liña ten que dicirlle a un tal José Manuel que ten que estar en Lugo o venres as once sen falta, que se non el (o tipo do celular) non se fai responsable. Está a velliña que espera o bus, na parada, con expresión de insondable tristura. Leva un carriño deses da compra, vello, un abrigo raído da época do cuplé, as medias cheas de carreiras e uns zapatos baratos e feos. Non son quen de imaxinar que algunha vez foi unha nena. Hai xente que parece non ter sido feliz nunca. Está o teenager que vén de descubrir o sexo, metrosexual, andróxino, apestando a Boss for man, e seis quilos de gomina na cabeleira. Está o señor de pajarita, pelo blanquísimo, delgado e elegante, de aire cosmopolita e aspecto de ser un eminente neuropsiquiatra retirado. Está a inmigrante caribeña de traseiro hipertrofiado que a obriga a andar cun bamboleo característico. Está o das alfombras que di barato, barato, coa expresión de quen está de volta de todo. Está a adolescente que vai —roupa cinguida, curvas e pernas interminables— da man doutra, arrastrando as eses e coméndose a metade das consoantes, absolutamente inconsciente da lascivia que estimula ao seu paso. Está o tipo aínda novo pero prematuramente envellecido; é feo, melena aceitosa, viste mal; ten sobre trinta e cinco anos, pero vive coa nai viúva nun piso pequeno e decrépito do centro; mantense da pensionciña da vella; é un fanático dos videoxogos, da informática doméstica e do vicio solitario. Está o tolo, con pinta de tolo, con ollos de tolo, con andar de tolo, que dá entre pena e medo. Está o borracho de banco e viño en tetra-brik que seguro que coñeceu algo mellor. Está o señor, case un vello, tocando a guitarra e cantando Yesterday dos Beatles e pregúntome que pensarán del os fillos ou onde irá durmir esa noite. Está a muller misteriosa coa que cruzamos unha ollada e ela insiste, e é cando cremos que ben podía ser o inicio dunha aventura, e logo pensamos que ao mellor non é tan misteriosa e que a rutina acaba jodéndoo todo.

Está o inmenso, inatinguible zoo humano, o infinito catálogo de tráxicas fatalidades e ledicias inesperadas, o inventario interminable de xenreiras seculares e amores imposibles, de bágoas crueis e bágoas doces coma a mel, o repertorio eterno de medos, frustracións, intentos, logros, apertas, dor, agarimo, odio, conquistas e retrocesos, sufrimento e benestar, sombra, luz, futuro e tempo ido.
Está o río; sempre o mesmo río, nunca a mesma auga.