olibrodetodaavida.com

A maior parte das veces, cando entro a dar un bico de boas noites ao maior dos meus pequenos, trece anos, atopoo lendo (a cursiva é miña). Un día é un volume dunha colección de rapaces futbolistas que o trae tolo; outras veces é un Tintín ou Astérix (ah, os clásicos!); outro día, algún dos álbumes gráficos de Star Wars, unha versión adaptada do Quijote, por esixencias escolares, ... libros (a cursiva é miña). Books. Ou b.o.o.k.s.
O meu pequeno é un neno do seu tempo: ten ese manexo asombrosamente intuitivo de todo tipo de e-trebello: móbiles, mp4’s, dvd’s, cámaras dixitais, e todo tipo de novo programa e aplicación do seu ordenador son pan comido para el. Naturalmente que dedica tempo ao contacto cos seus colegas a través do messenger. Pero, chegado o momento, non é quen de resistirse ao pracer incomparable de pechar o sistema e desconectar con case todo, agás co universo que agochan as páxinas dun libro, no delicioso contexto da quentura e Gemütlichkeit do leito (disto os alemáns saben moito) na fin do día. Un clásico.
Ademais de facer bo este atinadísimo slogan ministerial (cousa rara) Se ti les, eles len, o exemplo do pequeno Roberto, sérveme para escoitar ao corazón máis ca a cabeza e introducir o tipo de elementos que van facer pervivir a lectura sobre o papel dese extraordinario artefacto que é o libro impreso, practicamente inalterable dende o seu nacemento, pois —ao estilo doutros produtos da marabillosa inventiva humana, como por exemplo a roda — naceu perfecto. Así, mentres as novelas de Pérez Reverte ou Lorenzo Silva sigan conciliándose coa sombrilla, un bo repousacabezas e unha tarde de praia, ou o último best-seller co cumprimento de certas funcións fisiolóxicas (ah! os clásicos!), a pervivencia do libro (non hai que engadirlle adxectivos: o libro, o que sempre foi un libro: os adxectivos necesitaranse para os outros produtos) ten un horizonte moi longo.
Agora, máis dende que Google fixo o anuncio da súa mastodóntica biblioteca, anda o galiñeiro moi alterado con novidades como os repositorios dixitais, conceptos cos que enchen a boca dirixentes culturais e académicos dor de ajora. Que dúbida cabe da maior difusión que tales contidos atoparían en Internet? De momento, con todo, percibo que case todo o mundo prefire a difusión discreta, máis metódica e lenta, pero segura por tanxible, que ofrece o produto impreso ca a distribución babilónica, confusa e pouco controlable da Internet. Eu mesmo, desmoralizado con datos como o número de blogs que hai no mundo, estou coqueteando —líbreme deus de superfluas vaidades— coa idea de facer un libro cunha boa chea de reflexións desta bitácora, convencido de chegar así a moitos máis lectores ca aos asiduos deste local (a quen, polo demais, agradezo fondamente a súa inmerecida fidelidade), e persuadido de que os méritos daquelas non deben ser moito menores ca os de moita obra insigne que por aí anda editada. Alá veremos.
Ao que vou é que a realidade parece dar trazas do camiño xustamente contrario ao que moita xente reputa por inevitable: a progresiva dixitalización de toda letra impresa. Aí está o exemplo da fantástica blog Trama y Texturas que tras varios anos en formato internético, deu o salto en 2007 ao formato impreso en forma de soberbia (e interesantísima) revista, á que, por suposto, aboneime de contado. E non falamos precisamente de profanos, senón da mellor revista especializada no eido da edición que se teña feito en España.
O outro día, un entusiasta do rollo este dos repositorios dixitais, transmitíame o seu convencemento afirmando:
-Ademais, o mellor de todo é que todo está en .pdf, de xeito que o podes imprimir comodamente, encadernalo en canutillo e ler logo onde che pete.
Unha pescada que morde o rabo. Para tal viaxe tanta alforxa?