R.I.P.

Que vivimos sometidos á tecnoloxía é dicir tanto como que a lúa sae pola noite. Pero nisto, coma en todo na vida, hai graos, matices, luces e sombras. O sometemento dos celulares, por exemplo, chega a límites insospeitados. Eu, por exemplo, non sei o número do móbil do meu fillo, pois para iso está a SIM que o recupera, simplemente, polo seu nome. Pero é que hai xente (dou fe e Vde. seguramente tamén) que non sabe nin o número da muller, ou, mesmo, o seu propio. Así é , entre parénteses, que a imaxinación desparrámase á hora de bautizar a canto bendito número atesoura as tripas do cacharro: Ana móvil, anachica, anachollo, manolo cuntis, manolo primo, ofi hermano, lelo fijo, noli casa, noli jr., jose pequeño, jose grande, gelucho lalín, juan pincha, conchi banco, almu bar, son cadeas textuais perfectamente identificables como entradas dun móbil. Un recoñece o móbil ―cando menos é o que me pasa a min― como unha ferramenta utilísima, e probablemente imprescindible, pero nada máis. A min cascoume o celular non hai moito e, á parte o peñazo que supón recuperar máis de douscentos números (intelixente que é un, os tiña almacenados no teléfono e non na SIM: acepto insultos), non pasa nada.
Ora, o ordenador é outra cousa. Hoxe, tras miles de horas de voo, o disco duro do meu ordenador do traballo dixo basta; irmán, ata aquí chegamos. Ben. Por moito que poida recuperar a información (veremos) dos seus escuros intestinos e mutalos a outra máquina, teño a sensación de que nada será como antes, de que me morreu un amigo, un cómplice, alguén con quen teño compartido moito, un ente que, coma min, traballaba segundo o humor que tivera; que pasaba crises de identidade, con días máis simpático e accesible e outros murcho e intratable; que era depositario de segredos, palabras, números e pensamentos; que, coma o ser humano que de cotío lle daba vida, soportaba a síndrome do luns quitando as legañas e poñendo como podía as pilas. Nunha ósmose obvia, o meu ordenador tiña algo de funcionario e ata que o jefe tomaba café semellaba non responder ao xeito.
Que crueis, orgullosos e ingratos somos coas máquinas! No canto de lle retirar unha etiqueta de inventario e condenalo a un miserable exilio de trasto inservible, polas horas compartidas, o magnífico traballo feito e a súa compañía leal, no día do seu falecemento debera dedicarlle ao finado do meu ordenador un tecnosepelio digno e pronunciar unhas palabras na súa honra no momento en que o seu corazón de silicio deixou de latir para fundirse por sempre nas tebras do esquecemento: foches un amigo, traballaches ben, nunca, ata hoxe, me fallaches. Repousa en paz.