barrett

Direino de xeito rápido: Wish you Were Here é un dos mellores discos do pop de todos os tempos. Empezando polo deseño da funda: a imaxe do tipo ardendo chocando a man a outro é simplemente escalofriante. Cando se penetra no significado do título do disco e no sentido do tema que o abre, "Shine on you Crazy Diamonds" -un exercicio de saudade e amor polo amigo perdido- resulta aínda máis estremecedor.

Remember when you were young,
You shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.
Now there's a look in your eyes,
Like black holes in the sky.

Dende 1971 —Wish you Were Here publícase no 75— Syd Barrett, cofundador xunto con Rick Wright, David Gilmour e Nick Mason de Pink Floyd (o nome do grupo foi de feito invención súa), vivía recluído na casa dos pais. Fora expulsado do grupo en 1968 pola súa desmedida afeccción ao lisérxico, a penas un ano despois do primeiro disco de Pink Floyd The Piper at the Gates of Down —que leva o selo da xenialidade de Barrett, — por Gilmour, que toma o liderado do grupo. Roger Keith “Syd” Barrett morreu o pasado día 6 en Cambridge con sesenta anos. Nacera en 1946. Tras a súa marcha do grupo, que el nunca aceptou, Barrett é unha lenda: pecha con taboleiros as fiestras da casa dos pais, vive da esmola en Londres durmindo nas pontes, escribe interminables diarios que ninguén le… ata a morte, nunha crónica bastante anunciada, nun guión ben pouco orixinal. Disque na última entrevista concedida a un medio británico afirmou non lembrar nada de Pink Floyd nin dos seus antigos amigos.
Syd Barrett é, do meu punto de vista, un produto diso que se chama psicodelia e que eu, e moita máis xente da miña quinta, vivimos, como todo en España, dez anos despois de ter eclosionado en Europa. A psicodelia —moi ben caracterizada tamén, polo Sarxento Pimienta dos Beatles e o seu paradgimático «Lucy in the Sky with Diamonds» (LSD), sempre diamantes, brillantes, rutilantes, cegadores...—, levouse a moita xente por diante, xente incapaz de recompoñer a súa vida prescindindo dos paraísos artificiais. A visión hippie da vida en España recompúxose anos despois coa primeira xeración de pasotas, á que eu pertencín: anos setenta, cara aos finais, chocolate ou maría, kul magrebí nos ollos, foulard ao pescozo, Camel, Tangerine Dream, King Crimson, Pink Floyd, Lou Reed… como fondos musicais… e logo veu o ácido. Lembras? Vulcano, Estrella Roja, Secante, Dragón… Fuxir de ti, ollarte dende fóra, ver o mar vermello, ou azul, voar convertido nunha águia… Cantos sucumbiron aos monstros do ácido? Daquela xeración, daquel xeito frívolo e, no fondo, superficial de ver a vida ficaron vítimas polo camiño, amigos meus, e teus tamén, seguramente.
A vida de Barrett, salvando as distancias, lémbrame a de xente que coñezo, xente co hemisferio dereito hipertrofiado, con dotes especiais para a música, a arte, a pintura pero cunha tendencia intrínseca tamén a ascender sen pausa niso tan tremendo que os psicólogos chaman a escala de busca de sensacións. Nesta altura da vida, cada vez creo máis naquilo que Shanti Andía chamaba os dous camiños do mariño: o dereito e o torcido. Non che hai máis.