Txapote

No rostro de Francisco Javier Gaztelu, Txapote, vexo unha maré de mans brancas. Lembro o estupor nunha tarde de verán, revivo a incredulidade, imaxino a angustia, oio as detonacións. Penso en Miguel, en galegos emigrados, en altos hornos, en Ribadavia, en Queiroás, en Ermua...
Txapote ten a fachenda do verdugo, a chulería do matón, a pertinacia do asasino vocacional, a xordera do fanático, a indecencia da alimaña enxaulada, que, no fondo, se sabe protexida pola gaiola á que despreza. ¡Mágoa non ter aproveitado mellor estas calidades! ¡Que gardián faría en Auschwitz!