Preston

O apocalíptico número 666 -maldito onde os haxa- non lle sentou ben a Billy Preston. O 6 do 6 do 6 falecía o “quinto beatle” á idade de 59 anos, despois dun coma de varios meses. Do quinteto sobreviven Richard Starkey (alias Ringo Starr) e McCartney. Sic transit gloria mundi.
Por un curmán meu, responsable de ter contraído eu o virus beatlemaníaco a idade temperá (o meu primeiro disco foi o single de “Belter” con Let it Be e You Know My Name), souben que Preston tocaba os teclados nalgunhas composicións da última etapa dos Beatles. Hei de confesar que sentín un algo de decepción. Na mentalidade mitómana dun preadolescente, que botaba horas oíndo o devandito disco unha e outra vez ao tempo de ollar coma un parvo aqueles catro tipos melenudos ataviados á usanza dos militares nordistas americanos, este quinto beatle rompía, ou aínda mancillaba, unha sorte de equilibro, simetría ou perfección.
Na miña opinión, máis madurada, Preston aportou moito aos Beatles, especialmente no LP Let it Be e nalgúns treitos especialmente xenais de Abbey Road (para min, o mellor taballo do cuarteto de Liverpool). O aliño rythm and blues de Get Back, por exemplo, con ese chisco de Motown característico dos músicos negros da xeración de Preston, fai do tema un dos xustamente máis celebrados do grupo. Outro favorito, onde as teclas de Preston manteñen un fondo harmónico cheo de caña, é Old Brown Shoe, escrito e cantado por Harrison.
Con todo, é magoa que un músico da traxectoria persoal de Preston, con dezaoito discos publicados en trinta anos, sexa lembrado na altura do seu pasamento, simplemente, coma o “quinto beatle”. Xa saben. Esa manía das etiquetas comparativo-reductivas, tan caras aos medios de prensa. Os Beatles de Cádiz, a Madonna española, o Escorial galego...
Repouse en paz.