En attendant Godot

Se reputo o meu admirado Ignatius Reilly -devoto de Boecio e da monxa Rosvita- como un personaxe fundamental da literatura contemporánea, é porque representa o anacrónico adaíl dun pesimismo basal nunha época de positivismo hipócrita que induce un absurdo optimismo: como xa teño expresado noutras catacumbas, a profunda insatisfacción dos cidadáns occidentais reside na xurdia crenza de que existe un progreso continuo cara a un ideal, ideal que, ai!, non se consegue xamais, pois, unha vez satisfeito un desexo, axiña desexamos algo novo.
Observo coa maior satisfacción que a última enquisa do CIS semella ir poñendo as cousas no seu sitio ao consagrar o pesimismo como estado xeral da sociedade española: crise económica, desemprego, riscos no sistema de pensións, inimigración, terrorismo… Le cas sublime é que, tras o paro e a crise, a nosa terceira preocupación é… a clase política!!. É dicir, o que había de ser factor de esperanza —fronte a agoiros tan negros— é motivo aínda de máis preocupación. A cousa lémbrame aquel escudeiro co que entrou a traballar Lázaro de Tormes, quen, lonxe de manter o seu pupilo, vivía do que este esmolaba para el.
O pesimismo foi, ata o Século das Luces, o estado natural do home. Ata a chegada do enganoso positivismo, os humanos vivían permanentemente reconciliados coa idea de que a súa concreta era a peor época da historia e de que todos os signos acenaban cara á fin dos tempos. Reconciliados co seu tráxico destino, o home do ancien régime non aspiraba a nada máis ca ir pasando a vida como se podía, sen maiores expectativas nin pretensións. A nosa, en troques, é a cultura da permanente esperanza e a permanente frustración, como moi ben perpetuou Beckett como perenne motivo de reflexión. Xa convencidos da inutilidade de Zapatero, ciframos a nosa ilusión en… en quen? El rematará a crise en 2011? Como o hermano lobo eu digo: Auuuuuuuuuuuuuuu!!