Ave Fénix

Próximos a publicar na nosa colección de Clásicos do Pensamento Universal o tratado de Beccaria Os delitos e as penas, nunha recente lectura correctiva do texto, as referencias do ilustrado italiano á privación de liberdade levaron o meu pensamento a outra reflexión; unha reflexión relacionada co valor da amizade, google e as cousas que nunca cambian.
Eu, que transitei na vida por sendas arriscadas, tiven moita relación cun gran artista, músico e poeta, non sei se mellor músico ou poeta, difícil sería dicilo pois en ambas as dúas artes salientaba o seu extraordinario talento. Chegamos a tocar as nubes e a crer que o mundo era un sitio de puta madre, pero mentres eu souben deter o meu intineraio cara ao abismo a tempo, el continuou ata dar cos seus ósos nun centro penitenciario, pois -que orixinal- para poder sufragar o infernal paraíso que lle proporcionaba o cabalo viuse constrinxido a delinquir (e a outras cousas máis infamantes). Pasou semanas vivindo no caseto do can dunha casa abandonada, nos arrabaldos da cidade, alumeándose cunha vela. Contoume que alí metido, coa súa veliña, era feliz. Tras esporádicos contactos, xa en réxime de semiliberdade, desapareceu e hai moito que non sei del.
Grazas a este amigo contactei coa doutora do centro penitenciario onde cumpría a pena. Hai poucos días, a doutora chamoume en resposta a unha misiva miña, na que quixen recoñecer o labor que ela desenvolve. Porque alí, no cárcere, os internos, co alento da súa médica, seguen crendo que son seres humanos e que un día mesmo poderán comportarse como tales, despois do peculiar descenso ao averno de cada un deles. De momento, contra vento e marea, contra o discurso politicamente correcto, contra a corrente dunha sociedade analxésica que proscribe o sufrimento e vive obsesionada coa política e o curto prazo, eles desenvolven un labor calado pero heroico: editan unha revista. Intitulada Ave Fénix-claro-, a publicación recolle informes, experiencias, noticias, consellos, consultas de saúde, medicina, psicoloxía... Todo feito, con gran esmero, polos internos do centro. Recibo con moito afecto a revista que a doutora me envía puntualmente, dende que contactei con ela. A revista Ave Fénix non ten un só resultado coincidente en Google. É dicir, non existe, pois, como vostede sabe mellor ca min, se algo non está en google non existe, a isto chegamos. Un asunto para reflexionar: a inexistencia cibernética é un trasunto do aillamento físico. Quen poderá ter coñecemento de algo que non está en google, que nin sequera está en google? O fodido, ou o paradoxal, é que si, Ave Fénix existe, e os seus redactores e redactoras, castigados pola vida, privados de liberdade e de contacto co mundo, teiman en conservar intactos os sinais da súa nunca perdida dignidade. Eu quixera unirme a eles e escupirlle o seu anonimato a unha sociedade envaecida e estupidamente frívola que, probablemente, non os merece.