Media ducia de rosas vermellas

Deshumanización, automatismo, urxencia crónica, desconfianza social, aceleración permanente, agresividade, intolerancia... contra ese selecto elenco de características da vida urbana moderna reaxe o movemento slow, ao que me refería eu hai un tempo.
Vivimos nun tempo de semánticas ad hoc, nun tempo en que ao recreo de toda a vida se lle chama, polo visto, segmento de lecer. Abonda con que un psicólogo imaxinativo e máis ou menos desocupado tire do sombreiro, cal coello de taumaturgo, unha semántica propia e lla aplique ao sintagma síndrome postvacacional para que a tradicional jodienda de empezar a traballar de novo tras o verán vire socialmente o SPV: un mal endémico, de clarísima etioloxía, que afecta a un (poña vostede a porcentaxe) da poboación e, por suposto, susceptible de atallarse con algún fármaco específico ou, caso contrario, motivo máis que suficiente para unha incapacidade laboral transitoria, vulgo baixa.
O tal movemento slow cobre, dende as latitudes anglosaxonas -que semellan dar valor a caquera patochada- a semántica ad hoc de algo que, na miña opinión, e en Compostela cando menos, coñecemos ben, ao mellor por seguir sendo, como dixo Pedrayo, a meirande aldea de Galicia. O fascinante dativo ético ou de interese combinado con lexicalismos locais, todo ornado, cal capa de azúcar glas, con apelativos especialmente enxebres ofrece pérolas coma ésta, cando, nunha mercería da Algalia, solicitamos da dependenta un certo tipo de botón: Ay, mi rey, es que yo este botón no lo trabajo. Este botón te lo tienen en una mercería que hay en el Preguntoiro, no sabes? Fronte á pijotería e distancia impostada dun polligildo (o palabro é invención dun amigo) de El Corte Inglés, a cercanía, humanidade e pringosa calidez do trato no comercio compostelán de toda a vida, a min, ademais de encherme de emoción, seméllanme un patrimonio tan digno de conservación como o chocolate raposo, a casa da collona ou o arco de Mazarelos.
Busco en google "Interflora Santiago", pois quero agasallar a alguén con media ducia de rosas. O buscador rebótame dez ou quince floristarías. Selecciono a que me acomoda máis. Pincho o teléfono, agardo, resposta unha voz feminina con ese deixo deliciosamente compostelán, me presento, transmito a miña solicitude e máis o texto da tarxeta... e a boa da señora ía dar por finalizada a conversa e case colga. Estrañado pregúntolle:
-Mire, señora, e como fago para pagar?
-Ay bueno, no se preocupe, ya pasará usted por aquí cuando pueda.
Colguei, aspirando aire, bosquexando un sorriso inevitable, absolutamente reconciliado co xénero humano.