Slow

Que cada estado xera o seu contrario é unha lei, non se biolóxica, química, física ou política, de comprobación incontestable. Que vivimos subxugados por unha dinámica alicerzada na obsesión pola rapidez e o máximo output co mínimo input, unha verdade non menos incontestable. Que tiña que xurdir en Occidente un movemento de opinión que reclamase botarmos o freo antes da ostia final era, como sinapse das constatacións devanditas, inevitable. Se o Slow Movement -que lidera entre outros vultos o xornalista canadiano Carl Honoré- rematará no grande sucesso doutros tantos movementos que no mundo foron (tal o Exército Guerrilheiro do Povo Galego Ceive ou a Cruzada pola Dignidade Mora, do amigo Ignatius J. Reilly), está por ver. De por parte, a lectura de Elogio de la lentitud. Un movimiento mundial desafía el culto a la velocidad (RBA, 2008), exercicio ao que consagrei deleitosos momentos estivais, deparoume moitos motivos para a reflexión e algúns argumentos de autoaplicación persoal, que quixera entender conducentes á miña inminente defección da IAPE (Irmandade do Agobio e o Permanente Estrés), á que, contra a miña vontade, pertenzo.

De certo, o tempo é un embutido de pelexo tan feble e no que queremos meter tal morea de cousas que, nun enlouquecedor feedback, convivimos de cotío cun fondo sentimento de ansiedade e coa frustración da constante insatisfacción (I can't get no... , lembra? e mire que ten tempo!). Todo é veloz, efémero, acumulativo, indiscriminado, sobreabundante, nada, apenas, deixa unha pegada sensible, unha lembranza notable: o cine, a roupa, os libros, a estética, a arte, as modas... todo xira e vira a unha tal velocidade que non somos quen de imaxinarlle raíces, de ancorarnos en algures para enxergar o panorama cun mínimo de calma e tempo. E, mentras, o tempo váisenos como area entre as mans.

Se ben se considera, e malia a miña involuntaria pertenza á Irmandade devandita, hai moito de movemento slow neste humilde furancho chamado Fragmentos da Galaxia (e iso que só souben da existencia certa daquel hai unhas semanas), ou iso pretendín dende a súa creación: un espazo para a reflexión serena, un convite ao pasmoneo e á deliciosa inutilidade de sermos improdutivos e pensar só polo feito de facelo ou de pasar o rato; unha convocatoria a seguir marabillándonos co canto dun paporrubio, co tremolar dun regato ou coa luz máxica dun solpor na Amaía.

Eu sanciono o meu bautizo no movemento Slow cunha expresión de nós, que nos últimos días, en momentos nos que a tiroides me ameaza con liberar un turbillón de adrenalina, repito con salmodiante, pero tranquilizadora, reiteración: a modiño, ho, a modiño.