No borde meridional da punta do monte Insua, en Laxe, fronte a Traba e Camelle, ollando a inmensidade da mar escura hai unha estatua broncínea, de avantaxada talla e finas liñas. Representa unha muller nova e forte que, cun meniño apreixando amorosamente o seu colo, enxerga a lonxanía, coa man esquerda facendo de tapasol. Non me impresiona tanto a contundente metáfora sobre o que alguén, que entendía o mundo só no gris das borraxeiras, chamou as viúvas dos vivos, que tamén. Non me impresiona tanto a dualidade da nai e máis o fillo que agardan pé do cantil o regreso do varón, coa indulxencia e perdón dos fondos voraces, que tamén. Non me impresiona tanto a clásica beleza e harmonía, de helénica serea, da muller, que tamén. O que máis me impresiona –romántico ou animista que un é- deriva da insondable soidade da figura, á que, como a toda estatua, outorgo, outorgamos, a ficción da vida. Imaxino o abismo das noites de trebón que lle agardan, mentres, impávida, coa firmeza fera e a absurda teimosía que só teñen as estatuas, nai e fillo, fincados no xurdio granito do tempo, verán pasar vidas e xeracións enteiras, e, como Godot, seguirán agardando alguén que nunca chega.P.S. Por certo que, malia que a desconexión estival e a atención a un blog cohonéstanse relativamente mal, sigo aquí, sobrevivindo a agosto.
No hay comentarios:
Publicar un comentario