Beizón

A publicación onte en El País dunha nova que recollía a frustrada exhumación dos restos de Roberto Blanco Torres, Eulogio Vázquez e Rizal Villamarín Iglesias -feito ao que eu, casualmente, me refería no post dun par de días antes- serviu para que algunha xente que, supoño non o fai a cotío, se achegase a este furancho, entendo que nalgúns casos por primeirza vez. Xa saben, ese poder de convocatoria que proporcionan os mass media. Sería de parvos ocultar -vanitas vanitatis- a íntima satisfacción que a un modesto blogger lle proporciona un pouco de publicidade, cando, ademais, esta non foi solicitada. Pero alén dos efémeros, e sempre enganosos e torpes, ouropeis do candelabro, a cousa serviume para, a través das visitas e algúns comentarios (tamén no feed de Facebook), pulsar a ilimitada bonhomía dos amigos destas páxinas e o afecto, que, ao parecer, as mesmas inspiran. Nestes momentos, nos que o corazón se esponxa como bolacha en leite, a un só se lle ocorre un pensamento: eu non merezo tanto. Pero, en calquera caso, grazas.