The Secret Life of Trees

O de menosprezo de corte e alabanza de aldea é, como cantarlle a unha namorada que non nos fai maldito o caso, un tópico literario, unha desas ideas que, con diversas formas e manifestacións , vai e vén, xa entre xentes simples, xa ilustradas, dende que o mundo é mundo. Modernamente, atopou no modelo das urbanizacións periurbanas de acaroados (v.g. adosados na lingua do imperio) un aire fresco e renovado, pois, pardoxalmente, quen gabamos a vida da aldea somos seres que vivimos umbilicalmente unidos, madia a levamos, á cidade e a vida urbana. Na medida, pois, en que habitar nunha urbanización sita nunha freguesía de vai para mil anos me proporciona elementos da vida natural que, doutro xeito, non serían accesibles, estas páxinas teñen recollido xa diversas facianas do meu gusto pola vida do campo, do meu entusiasmo polas expresións da sabedoría de Natura. Ficar pampo nunha tardiña de verán escoitando o rechouchío dun paporrubio mentres o sol deita a súa última raiola sobre o val en calma, percorrido de delicadas volutas de brétema e fume, constitúe unha emoción que ten moito de intemporal e puro. Por iso creo que deixarse seducir por cousas así, sinxelas e exentas da impostura dunha vida artificiosa, é de seu unha actitude boa e nobre.
Eu sinto unha gran admiración e agarimo polas árbores. Conste que esa humanización excesiva que Tolkien practicou con Bárbol e os seus ents sempre me pareceu un dos flancos máis febles da triloxía (e creo que Jackson tamén o sentiu na peli pero non lle quedaba máis remedio que respectar o orixinal). As árbores son seres vivos pero vexetais. A transmutación das árbores na vida móbil e animal sempre foi, na miña opinión, un fiasco literario: freixos que andan, troncos de carballo que nas súas enrugas centenarias figuran caras de persoa, vellos salgueiros cheos de falsía e maldade que agardan incautos para os zarrapechar eternamente entre as súas musculosas raiceiras… nunca prenderon en exceso na nosa antropoloxía cultural. Ora, iso non quita que, dun xeito inconsciente, atribuamos tamén cualidades case humanas ás árbores. Nos meus paseos pola Amaía teño grandes amigos aos que saúdo co afecto das amizades vellas e desinteresadas: tres eucaliptos xigantescos que abeiran a corredoira que comunica Gosende con Sanín; un carballo, un pouco máis adiante, coa raigame ao descuberto sobre un borde da estrada, que dá sombra á pista que hai preto dos muíños; un enorme chorón que treme de satisfacción cando lle dou os bos días; unha sobreira, recatada pero oronda como unha dama romana; un grupo de castiñeiros novos, fornidos, copudos, arrecendentes a mocidade e ganas de vivir, que chantan as súa raíces nun fermoso souto de par dun regato, preto de Vidaloíso… Con todos eles son cordial e afectuoso. Pero, por veces, e sen que acerte a explicarme por que, teño a sensación de que, despois de eu pasar, fican moitos deles falando en besbesellos mal de min.