Wagahai da neko de aru

Eu non son lector de limiares, prefacios, adros, prólogos, introducións nin notas previas. Mesmo, malia as recomendar como editor, tampouco son moi amigo de ler as manchetas promocionais das cuartas de cuberta ou lapelas. Anóxame a teima de moitos autores e editores de querer titorizar en exceso ao lector, coma se este fose un neno ou un incapaz precisado de guía ou rodrigón vixiante. Un libro debe terse so e, como lector, teño para min que canto menos se saiba previamente del máis libre será o noso xuízo e menos nos veremos constrinxidos por ideas máis ou menos preconcibidas que, ao modo dun leito de Procusto, rematarán por limitar ou modelar a nosa lectura. Isto é un desideratum moi difícil de cumprir, pois entre a maioritariamente irresistible sedución de pedir datos a Google e o torrente de involuntaria información baixo o que vivimos, acceder a un libro e o seu autor virxes de datos previos é practicamente imposible. O cal non deixa de estar en certa contradición co feito de que o libro e o seu autor, fronte aos artistas de cine e/ou música, gozan dun sex appeal moi relativo, cando non inexistente, con limitadas excepcións na cultura (??) do best-seller.
Cando hai unhas semanas, un amigo impresor, magnífico profesional e mellor persoa, me agasallou con algún dos títulos saídos das súas prensas, caeu nas miñas mans un volume curioso. Da editorial, Impedimenta, xa falei nestas liñas a propósito doutro título.
O libro do que falo é Soy un gato (Wagahai da neko de aru, orixinalmente publicado en 1905; Impedimenta, 2010), do autor nipón Natsume Soseki. Da obra e o seu autor, á parte dos datos expresados (título orixinal e data de publicación), non sei nin de momento quero saber gran cousa. Sei que a unha amiga encantoulle; sei que, polas trazas, a versión castelá é moi boa e sei que o protagonista da novela é un gato que, a través dunha minuciosísima e erudita dissectio do comportamento dos homes e mulleres que o arrodean -nunha sociedade nomeadamente tradicional que se debate entre un inmobilismo milenario e as novas formas da afectación occidental- permite destilar unha visión gatuna e sumamente irónica do insondable fondo de irracionalidade, estupidez e necia vaidade que latexa, xorda pero irremisiblemente, na nosa condición humana.
Eu, que sempre entendín que no antigo Exipto os gatos fosen deuses, dende hai uns días, cada vez que vexo un gato, ollándome do xeito vítreo e paralizante que teñen os gatos de ollar, trago saliva e me pregunto que estará pensando. Porque -seguro- está pensando algo.