La roja

Contan que en tempos de Diocleciano, e en ocasión de azoutar con impiedade a hambruna a cidade de Roma, o administrador da frota imperial, aportada en Alexandría, interrogou o emperador, a través da mensaxería da época, sobre qué cargaba nas galeras, se area para o circo -pois coñecidas eran as excelentes propiedades que a area do deserto exipcio tiña de absorber as grandes cantidades de sangue que se verquían nos bestiais combates e sacrificios-­ ou trigo para atenuar a fame do pobo. Tras varios días, a resposta chegou contundente: area para o circo, por suposto.
Escribo estas liñas a apenas seis horas para que dea comezo o match histórico -hai que ver ata que punto esta devaluado o pobre adxectivo histórico!- que enfrontará en semifinais do campionato do mundo a Alemaña e España. Tras tantos e tan frutíferos anos de relación co país xermano, sinto o corazón dividido. Pódeme, en calquera caso, a patria, como, creo, non podía ser doutra maneira. Ora, falando de tópicos intemporais, non hai como a sublimación da razón co impulso, da conciencia coa emoción, das cuitas coa paixón. Diocleciano, que sabía ben onde lle apretaba a caliga ao populacho, quería area para o trigo, mal morrera a xente de fame polas rúas. E Zapatero? Ai, que quererá ese jalopín? Teño para min que se gaña España (valla a rima), adeus crise, adeus indignación dos funcionarios, adeus débacle inmobiliaria, non hai políticos corrutos, que marabillosa lei do aborto, que magnífica suba do IVE, que fantástica presión fiscal, non chegar a fin de mes é unha experiencia feliz, todos con la roja e que llean bertorella á crise.
Xa di o gato de Natsume Soseki: cousa difícil de entender son os humanos, ho!
(Nota bene: a recomendación literaria ía implícita e porque me viña ben para rematar o post. Outro día falamos de Soseki e o seu micho).