Lembran o final de Bienvenido Míster Marshall? Tras tantos preparativos, ensaios de desfiles, indios e vaqueiros de pega, fontes con chorrito, angueiras, traballos e fatigas, os coches dos americanos cruzan a pequena vila como foguetes, sen deterse, perante os atónitos pueblerinos que, en segundos, ven esfumarse tantas ilusións e soños acubillados na esperanza de que o Tío Sam chegara con sacos de dólares e a panacea que os sacaría da miseria.O malo, creo eu, dos macrosubidóns colectivos de adrenalina é a levedade inevitable que, como aquel descorrerse o veo da realidade que sucede á extase do opio e que tanto temía don Edgardo americano, vén tras a euforia. Dicía a abuela de Pepe da Farola: noites alejres, mañás tristes, cabezas vanas, por que non durmistes? Eu non querería agriarlle a festa a ninguén, pero non se me escapa que, ao cabo, tras toda esta vesania mediática arredor dos 23 espartanos con Iker-Leónidas á fronte derrotando nas Termópilas austrais a un Xerxes loiro e de camiseta laranxa, se agocha a realidade, que non hai cousa máis túzara ca ela. Sinceramente, teño para min que botarlle o ollo ao Sres. Rajoy ou Zapatero ou ás Sras. Sáinz de Santamaría ou Fernández de la Vega, dentro de vintecatro horas, no debate consabido, tirándose os trastos á cabeza, ha ser antídoto radical e suficiente para este veleno da ledicia nacional. Un acordante, gris e aburrido, de que a rutina, como o ADN, tamén ten unha cadea: hipoteca-chegar a fin de mes-érguete que son as sete-tes quince chamadas perdidas no móbil-recolle os nenos-reunión ás 9:00-reunión ás 10:00-pasouche o prazo de entrega-isto é para onte…
Pero, como París, sempre nos quedará La Roja.
No hay comentarios:
Publicar un comentario