O que hai

Unha crise de proporcións bíblicas e con toda a pinta de seguir aquí e seguir medrando ten acantonado contra as cordas á clase política, que vive en xeral en Occidente momentos moi baixos, incapaz de respostar unha pregunta que é un clamor, unha pregunta dotada desa sublime sinxeleza característica dos tolos, os nenos e os desesperados: para que serven os políticos? Se non só capaces de nos tirar desta situación de postración senón que, aínda, todas as trazas sinalan que a isto chegamos por unha desastrosa xestión dos recursos, cando todos os indicadores indicaban -que é o teñen que facer, por certo, os indicadores- un final calamitoso a tantos anos de derroche, como xustificar soldos millonarios e una vida chea de glamur e os meles da fama?
Eu teño a sensación de que a política é unha carreira, como as das estrelas do cine ou a música, pero, contrariamente a estas, a carreira dos políticos chega un momento en que mellor canto máis anonimamente se desenvolva. Xa saben, o caso é non perder comba. Ter noticia de que certa exministra socialista, con serias dificultades para o recto uso da linguaxe articulada e que gañou a pulso o galardón dunha impericia ilimitada, continúa unha fulgurante, malia por fortuna semianónima, carreira política cunha nómina de 22 000 euros mensuais, non contribúe precisamente a acreditar, nunha conxuntura crítica para moitos cidadáns, a unha bizarra caste de semiprofesionais na que os emolumentos semellan valorarse de xeito inversamente proporcional aos seus méritos e capacidades.