Imaxinación e acrónimos

Ben sabido é que todo estado de opinión xera o seu contrario. No caso do tan incruento coma estéril debate que enfronta a tecnofilia coa tecnofobia, estas páxinas procuran manterse nun prudente termo medio. O canto ás excelencias da teconoloxía atempérase, pois, cando é preciso, co atilamento dos seus inconvenientes e problemas. Un dos efectos colaterais máis negativos do noso permanente contacto con máquinas omnipotentes é, creo, a merma inevitable que tal contacto provoca na imaxinación. Eu, que proveño dunha xeración que facía unha espada de romano dun pau, dunha leira a selva amazónica e dunha modesta poza fluvial a máis marabillosa piscina, non deixo de sentir certa mágoa por nenos fillos da opulencia que, tendo catro videoconsolas, bicicletas de última xeración, TV dixital con 60 canles, internet con ADSL, canchas de deporte e piscina fronte á casa, exclaman unha fantástica tarde de verán: Papi, me aburro!!
A ausencia de imaxinación, derivada cun escaso desenvolvemento do hemisferio cerebral dereito, relaciónase, aínda, con outras moitas manifestacións da vida moderna. A nulidade de moita xente para o humor e, mesmo, para a captación dos máis elementais dobres sentidos e xogos de palabras é algo que sempre me chamou a atención. Existe un testemuño social moi concreto desta incapacidade para o desenvolvemento, digamos, lírico das actividades humanas. Antes, os negocios tiñan nomes sonoros e suxeridores: había en Ferrol unha zapataría co fermoso nome de La regeneración del calzado. Chamar O velocípedo a unha tenda de bicicletas, Espumosos Ovidio a unha humilde factoría de gasosas, Elviriña a unha pequena mercería, La caridad a unha panadaría, La casa del fumador a un estanco ou O ben me sabe a unha pastelaría, parécenme eleccións sublimes e cheas de amor ao oficio.Por contra, a nomeada tendencia patria ao acrónimo produce especimes espeluznantes: Riperfer, Macoyma, Construgal, Rodrifer, Fonelec… cantan de tal maneira aos seus correspondentes desenvolvementos léxicos (Ricardo Pérez Fernández, Manuel Costoya y Mato, etc.), que deixan pouco espazo ao maxín. Algúns como a famosa taberna baionesa Jakeyvi ("Jamón, Queso y Vino") son pezas xa antolóxicas. Outras como Pavoroso ("Pavimentos Oroso", caso real) inclasificables.
Boa finde!!