Libros aventureiros

Hoxe, Día do Libro, a Universidade de Santiago participou, canda unha boa parte das universidades españolas, no I Bookcrossing universitario, convocado e organizado pola Unión de Editoriales Universitarias. A idea de abandonar un libro en calquera sitio, anillándoo coma un paxaro (grazas Marisa pola fermosa metáfora) e sentenciándoo a unha existencia aventureira, azarosa e imprevisible no canto da vida rutineira e gris do andel dunha biblioteca, é abondo suxestiva e préstase ás máis variadas reflexións. Tense, polo visto, rexistrado o caso de libros que, segundo os testemuños deixados en bookcrossing.com, viaxaron por dezasete países diferentes. Cantas mans, cantos ambientes, cantos momentos, cantos ollos, cantas compañías! Polo demais, non é nada novo isto de vivirmos arrodeados de obxectos itinerantes e aventureiros. Botade man da carteira. Se sodes afortunados, atoparedes nela algún billete (algún haberá, ho!), e agora pensade no moneycrossing que leva enriba, por cantas mans terá pasado e o pouco que lle queda no voso poder. As moedas teñen, mesmo, algo parecido a un rexistro de orixe, derivado da caracterización que cada nación fai na cruz dos euros (aínda que agora é ben difícil onde está a cara e onde a cruz das moedas, en fin, nada dura eternamente).
Voltando aos libros e ao bookcrossing, a penas hoxe unha idea, que me pasou pola cabeza mirando, tras unha considerable espera, ao usuario que estreaba un dos libros abandoados . Nunha época de produción en masa; de desesperada busca de soportes alternativos ao impreso; de exhibición en certames do libro antigo de especimes con dous anos de vida; de inmisericorde reciclaxe que rebaixa á categoría de mero papel o que foi nobre continente de ideas... a individuación do libro, dun libro, como obxecto, facendo dese exemplar en concreto -entre todos os clons da súa tiraxe- protagonista persoal e intransferible dunha historia única de intercambios, viaxes e contactos contribúe, na miña opinión, a unha moi positiva diginificación do propio obxecto, en canto nobre continente de ideas e non mero papel candidato a un envellecemento prematuro. Penso nun irmán xemelgo que, entre mil irmáns xemelgos (ou entre dez, cincuenta, cen mil irmáns xemelgos), fose destacado por algo, o que fose, calquera mérito persoal. Abofé que se ía sentir ben feliz.