Catarse

Escribín unha vez un poema chamado O espírito do alpinista —fermoso título alusivo ao sublime espírito de superación que caracteriza ao ser humano e que tomei dun artigo homónimo publicado nos anos 30 polo meu parente xornalista Blanco Torres. Ese poema, editado de xeito manuscrito nun libro irrepetible (e o digo literalmente), remata de xeito indiscutiblemente pesimista pero sen dúbida sincero:

De cando en vez a vida
é un fardo gris que ninguén quere.

Calculo que nin o optimista máis militante do planeta terá deixado de sentir algo así algunha vez. Outra cousa é que tal sentimento se cronifique, siniestra eventualidade contra a que o meu antídoto secreto é queixarse en positivo. Se lle gusta, regálollo. Pénseo.
No extraordinario xornal pop da Radio Galega, dende hai máis de dez anos conducido por Ricardo Alonso —e que escoito, de costume no coche, sempre que poido pois hai que estar ao día— oín onte un tema de liña rematadamente punk dos ex Def con Dos, Strawberry Hardcore, de título aínda máis revelador ca o meu pobre verso, un tema sincero e puro na súa desinhibición punkie, gamberra, inconformista e frontalmente inimiga de toda convención e urbanidade: La vida no me contrata. Por certo, o título do CD é aínda máis tranquilizador e optimista: Todos vamos a morir.
É pouco intelixente renunciar á esporádica catarse da naúsea e a dúbida fundamental. Moi recomendable para despois da orxía consumista do Nadal e as rebaixas.