Odio

Non sei cal será o futuro deste país noso nin quero proxectar de xeito esaxerado a sombra da II República e o que veu despois sobre o presente. Pero, nun clima social e polñitico permanentemente enrarecido, e con independencia doutro tipo de consideracións, que exista unha instancia, como a monarquía, independente da cor política do executivo do momento paréceme unha garantía cando menos valorable. E digo con independencia doutro tipo de consideracións, porque a partir de aquí cada quen pode valorar a nosa monarquía como lle pete (e hai, claro, moita herba que cortar). Persoalmente, a figura de Xoán Carlos éme bastante grata (foi rei cando eu tiña quince anos) e podo afirmar que a súa desaparición non me vai deixar indiferente.
En calquera caso, iso de andar queimando efixies é moi feo; queimar calquera cousa é feo: o lume, que non admite réplica, é amigo de toda sorte de fanáticos, mala xente, amargados, orates e abusóns. Os inquisidores queimaban corpos; os nazis libros; os integristas islámicos bandeiras. Pero resúltame complicado incluír nese grupo a un mozo catalán de vintetantos anos, nacido e criado en liberdade, fillo da opulencia, a quen nunca faltou nada. Non entendo ben a orixe e mecanismos do odio. Será porque o descoñezo.