Terei que consultar ese anuario tan popular en EE UU de estatísticas absurdas para ver se teñen computado a estación do ano que máis aparece nos títulos de obras literarias de todo o mundo. Aposto polo outono. Non hai poesía coma a do outono. Non hai luz, recollemento, labor, arrecendo a lume de rastrollo coma os do outono. No outono hai algo que esmorece, pero non dorosa nin triste senón docemente, ao xeito da mazá que está en sazón ou do viño novo que foi acio rotundo e brillante hai tan pouco.Lembranza da fogaxe, saudades de suor e sal do mar, un ir paseniño cara ao rigor do frío. Tal vez era outono cando naceu o mundo.
2 comentarios:
Aínda loce o sol. Non todo está perdido.
Que luza, que luza! Apertas.
Publicar un comentario