Fendas

Hoxe pola rede rula todo tipo de pijadas e curiosidades varias. Teño xa por norma, por exemplo, non abrir o aluvión de .ppt que chegan ás miñas caixas de e-correo, normalmente relacionadas —nunha sorte de especialización que non chego a entender— co entorno laboral, o sexo e as relacións-percepcións mutuas homes-mulleres. Indúcenme a pensar o desocupada que debe andar a peña e non son quen de ceibarme da intuición de que os individuos/as que prestan atención (normalmente en horas de traballo) á confección-envío-recepción-reenvío deste tipo de chorradas de power point non son xente de moita substancia. Sen ánimo de ofender a ninguén.
Unha chuminada internética destas, que deveu documento arquicoñecido por maxia dos MMS e e-mails, foi en orixe un rexistro sonoro magnético (supoño que realizado cunha cassette de man). Trátase das declaracións, creo que realizadas nas portas dos xulgados de Santiago, de dúas testemuñas —unha muller e o seu home— do caso de homicidio, pola volta do concello de Val do Dubra, dun jicho cun obvio trastorno mental, quen, tras ameazar reiteradamente a un veciño e destrozarlle unha moto cunha machada, é morto por este dun trancazo na cabeza. Paréceme bastante evidente que os elementos cómicos da gravación (o castrapo dos depoñentes e o seu intento de falar fino, a súa fonética vulgar —gheada, rotacismo, paragoxe—… na forma, e o fondo de atavismo primitivo das relacións humanas que, sen o quereren, describen), pasarían totalmente inadvertidos a un cidadán rural galego, pois ese é o seu medio habitual de desenvolvemento, e en nada do que a nós (clase media urbana e ilustrada) nos fai risa descubriría el elementos que movesen a tal. Non deixa de resultarme inquietante pensar que o mesmo que fai escachar aos meus amigos sería indescifrable no seu potencial hilarante a cidadáns cos que compartimos espazo físico e de convivencia social. E isto remite claro está á fenda sociocultural, profunda e en moitos respectos bastante irreconciliable, da nosa sociedade galega. Eu, íncola de chalet adosado en corazón de fermosa zona rural —id est, habitante dun ghetto inverso, ¿ou non?— vivo a moi pouca distancia física de seres humanos dos que sinto me separa unha gran distancia social, cultural e, por ende, cronolóxica. Por veces pregúntome se o tipo que me trae a leña ten sentimentos parecidos aos que eu experimento cando oio, coma neste momento, o piano sublime de Keith Jarrett e enxergo unha lua estremecedoramente chea dourar no solpor a terra en penumbra da Amaía.