Xesús Manuel Muras Chamosa fixo o bacharelato comigo. Era da parte de Terra de Montes. Forte, de voz grave, parco de fala e mirar franco, sempre nos levamos ben. Muras era unha curiosa combinación de modernidade e bohemia cunha impronta fortisimamente rural non disimulada, pero da que tampouco facía militancia. Mestura pouco frecuente naqueles anos. Fisicamente era unha sorte de Neil Young do país, de pelo longo e patillas. Muras pintaba, afección na que brillaba e que pouco e pouco foi converténdose en oficio e xeito de gañar a vida, polo que sei nos últimos tempos irregular e demasiado desinteresadamente. Porque Muras era un tipo paradigmático de desprendemento do seu e tolerancia do alleo.
Muras sempre foi nacionalista. No último ano do bacharelato, militaba na AN-PG. Nunha entente de natureza pristinamente frontepopulista, el, outro amigo de nome Orlando, gay e anarquista da CNT, e eu, que militaba nas mocidades do PCG, faciamos saídas nocturnas pola Estrada provistos de sprai para plasmar nas tapias locais o que a represión da liberdade aínda non permitía doutra maneira. Muras escribía Autodeterminación, eu Amnistía xeral, e o noso amigo anarquista poñía uns disparates que nos facían temer, se eramos detectados polo Land-Rover do benemérito corpo: Armas para el pueblo; Obreros: armaos e cousas así. Para que non o recoñeceran Orlando poñía a trenka do revés, e entre o sprai, a melena loira que gastaba e os cadros e costuras do forro da prenda, ofrecía unha imaxe de orate surrealista e abigarrado, como corresponde ao dinamiteiro que levaba dentro.
Dende aqueles anos, vin moi poucas veces a Muras, pero nunca, nunca en tantos anos pasou na miña lembranza ao arquivo dos indiferentes.
Onte, un amigo chamoume para dicirme que Muras morreu. Acaso nin a bohemia nin a mala vida tiveron que ver co mal de páncreas que o levou. A nova anegoume a alma dunha tristura honrada e taciturna, desprovista do balbordo que adoitan producir penas máis próximas.
Di Otero no Libro dos Amigos: Son eles, os amigos mortos, en min e no meu amor liberdados do que a cova e o tempo poidera ter de fadalidade, os que fan iste libriño. Por eles, o meu vivir foi i ha sere nobre e ergueito.
Sen dúbida, por eles, os amigos. Vai en paz, Muras, amigo.
5 comentarios:
Non sei nada de Muras. Mais de seguro tería sensibilidade de máis. Que a terra lle sexa leve.
Amigo/a anónimo/a:
Pode estar ben certo/a de que si. Alma de poeta. Unha aperta e grazas por sumarse anonimamente a esta homenaxe de lembranza.
Veño dun enterro e o seu post sumíume nunha melancólica noite.Paz para o Muras e saude para o camarada Orlando.
Acepte mi pésame, señor Blanco. Seguro que, en sus últimos momentos, su amigo tuvo un pensamiento para usted. Que descanse en paz aquel Muras.
Lula:
De novo, obrigado ás súas palabras, emocionantes.
Viri:
A posibilidade por Vde. suxerida é moi fermosa. Pouco real, pois o tempo non deixa nada indemne, pero moi fermosa. Obrigado á visita e comentario e parabéns polo blog.
Publicar un comentario