Pois si. Qué quere que lle diga. Aí, máis ou menos, vivimos todos. Que non? No mellor dos casos en non máis de cinco minutos andando desde o lugar máis bonito, turístico, espectacular e/ou pijo das nosas vilas atoparemos polo menos un sitio coma estes.
Notas de contexto: 1) Bertamiráns (Ames), exemplo de desenvolvemento urbanístico da Galicia contemporánea. 2) No chabolo non vive ninguén. O can está atado desde anos. Xa non ladra.
Xa hai tempo que veño comprobando neste blog unha inclinación pola fotografía herdada seguramente dunha persoa á que apreciei moito en vida e sigo a apreciar na memoria. A imaxe dese can que algún desaprensivo ou simplemente desparecido esqueceu de ceibar, mais que algunha man compasiva terá que manter, é un documento poético de primeira; parafraseando a Celso Emilio, "meu vello can de palleiro, abandoado da sorte". Que veñan máis e unha aperta.
Non podes imaxinar, Manolo, a mágoa que sinto do animal. Era un cachorro de husky precioso, cheo de vida, alegre. Agora xa nin ten azos para ladrar. O malo é que nesta merda de país non hai nada que facer para denunciar unha situación así e que se lle poña remedio. A miña intención é publicar un fermoso álbum de imaxes, como as dúas publicadas, desta terra meiga, desta terra de ensoño, deste máxico recanto céltico cantado polo bardo e a chorona de Padrón. En fin. Un saúdo.
4 comentarios:
Pois si. Qué quere que lle diga. Aí, máis ou menos, vivimos todos. Que non? No mellor dos casos en non máis de cinco minutos andando desde o lugar máis bonito, turístico, espectacular e/ou pijo das nosas vilas atoparemos polo menos un sitio coma estes.
Notas de contexto:
1) Bertamiráns (Ames), exemplo de desenvolvemento urbanístico da Galicia contemporánea.
2) No chabolo non vive ninguén. O can está atado desde anos. Xa non ladra.
Xa hai tempo que veño comprobando neste blog unha inclinación pola fotografía herdada seguramente dunha persoa á que apreciei moito en vida e sigo a apreciar na memoria. A imaxe dese can que algún desaprensivo ou simplemente desparecido esqueceu de ceibar, mais que algunha man compasiva terá que manter, é un documento poético de primeira; parafraseando a Celso Emilio, "meu vello can de palleiro, abandoado da sorte". Que veñan máis e unha aperta.
Non podes imaxinar, Manolo, a mágoa que sinto do animal. Era un cachorro de husky precioso, cheo de vida, alegre. Agora xa nin ten azos para ladrar.
O malo é que nesta merda de país non hai nada que facer para denunciar unha situación así e que se lle poña remedio.
A miña intención é publicar un fermoso álbum de imaxes, como as dúas publicadas, desta terra meiga, desta terra de ensoño, deste máxico recanto céltico cantado polo bardo e a chorona de Padrón. En fin.
Un saúdo.
Publicar un comentario