Festa!!

Coñezo eu unha rapaza, case unha nena, que está preocupada polo modelito que lucirá na súa graduación. O curioso é que a tal «graduación» é o remate da secundaria, co paso subsecuente ao bacharelato, e o máis curioso aínda é que tan fundamental acontecemento na vida desta moza terá lugar en… xuño de 2014. Pero é igual: ela está preocupadísima polo trapallo e pola festa. Houbo un tempo en que a festa, en canto manifestación de ledicia colectiva, obedecía a un símbolo que, xa máis, xa menos convencionalmente, recollía a excepcionalidade do evento: festas eran os ritos de paso: o nacemento (bautizo); a infancia e pubertade (primeira comuñón e confirmación); a madurez sexual (a voda); tamén a cristianización dos solsticios (San Xoán e o Nadal), en canto tránsitos climáticos paganos …; logo estaban as festas da aldea ou vila polo santo e… pouco máis. Os meus cumpreanos tiñan por toda pompa un chiculate con churros nun bar do pueblo, o propietario do cal, nun alarde de extraordinaria xenerosidade, agasallaba aos nenos cun globo por cabeza. Eu observo que, hoxe, a nomeada tendencia social a un hedonismo militante, que tarde ou cedo ―e non quixera poñerme estupendo― traerá funestas consecuencias, conduce a un permanente programa de festas que, non sen dificultades e agobios, mozos e non tan mozos atenden, e que, en definitiva, como todo o que se prodiga en exceso, rematará por aborrecer. O itinerario discente sinálase con diferentes mouteiras festivas: o remate de cada curso, festa e merenda para pais e nenos; a fin da primaria, festa; a fin da secundaria, festa; a fin do bacharelato, festa; a selectividade, magno botellón; xa na carreira, os xoves, máis botellón; cada fin de curso, a apocalipse. No entanto, calquera mixtificación serve para seguir a festa. O actual halloween antes coincidía cunha celebración solemne na que, silandeiros, os deudos lembraban os seus finados; agora é unha mamarrachada espuria, na que os nenos dan a tabarra pedindo truco o trato polas portas, sen saber ninguén moi ben que é iso, e que os máis enxebres queren disfrazar cunha ropaxe pretendidamente céltica, aínda máis espuria. Hai festa en Papá Noel, que antes non había; hai festa arreo en Nadal; máis festa no Antroido; e no verán, o despiporre: do macrobotellón sazonado con cachelas na praia de Riazor á dorna de Ribeira, e do festival celta de Ortigueira á festa da auga de Vilagarcía, o programa estival converte os mozos do país nunha sorte de batallón en permanente movemento, con efectivos que, aínda non repostos da última merluza, deben afrontar en breve prazo novos retos e francachelas. Eu, vendo o panorama, lembro unha velliña de aldea, que con sete anos xa levaba a facenda ao mato, quen, angustiada, lles preguntaba aos seus netos da cidade, estricados no sofá vendo a tele despois de comer: que vai ser de vós?