Traballólico

Sobre a base do adxectivo alcoholic, a lingua inglesa creou workaholic, que podemos dar no noso romance como traballólico e vale ‘adicto ao traballo’. Que o palabro de marras teña nacido no circuíto sociocultural anglosaxón non ten nada de particular, pois é aí onde se ten desenvolvido, para envexa pailana dos países da segunda división, a idea de que o lecer é propio de lacazáns e tomar ferias unha lacra ignominiosa e signo inequívoco do inútil. Poucas obras do humano pensamento como A ética protestante e o espírito do capitalismo (1905), de Max Weber, expresan con tanta elocuencia a íntima relación entre a idea luterana da entrega ao traballo e o éxito dos países desa confesión no liderado do mundo contemporáneo, un liderado que adquire a súa máxima e máis perversa expresión no acrónimo WASP (White Anglosaxon Protestant). Moritz Erhardt, de 21 anos, afouto mozo de orixe alemán formado en Michigan e bolseiro en Londres do Bank of America Merrill Lynch, era, sen dúbida, un paradigmático WASP. Digo era porque, hai dez días, e despois de currar arreo durante máis de 72 horas por esixencias dos obxectivos que lle marcaba a súa empresa, o seu corpo e o seu cerebro, desenganados e aborrecidos dun ser humano que lles deu tan mal trato, dixeron basta, ata aquí chegamos, meu, e simplemente se desligaron para sempre. Eu creo que os corpos e os cerebros dos seres humanos que habitamos máis ao sur das frías latitudes nórdicas reciben dos seus propietarios mellor pago. A sesta, o pasmoneo, as pontes de fin de semana, as cañitas de media tarde e as eternas tertulias en horario laboral para arranxar o mundo, lonxe de representar unha vergonza incomprensible a ollos dun estresado executivo de Manhattan, constitúen, ademais de exercicios extremadamente saudables, un patrimonio inapreciable, xustamente admirado por propios e estraños, pois son os mesmos cidadáns boreais e loiros que sorrín perdonando o vida ao pobrecito español os que logo arrasan con chiringuitos, praias, hoteis e discotecas ibéricas en dous meses de estío, antes de retornaren ao durísimo réxime laboral que lles impón dirixir o mundo. De por parte, como curioso impertinente e disciplinado observador das cousas humanas, fago votos porque a patoloxía coñecida como o mal da cereixa (xa saben, «eu quero traballar pero o corpo non me deixa»), unha enfermidade paradoxalmente recomendable, non se dilúa na tontuna sistemática de crer que todo o que vén de América ou a pérfida Albión é o mellor. Vale, salvemos o cine, os Beatles e o rock’n’roll.