A cordura do ácrata

Unha enquisa recentemente publicada por un medio nacional reflicte que o 54% dos españois pensan que España non é un país serio, é dicir, responsable e de fiar. A enquisa atribúe tan decepcionante percepción á «cada vez máis insoportable constatación de que boa parte das nosas institucións e figuras públicas non están sabendo estar á altura que a nosa sociedade merece». Ben sei o que son as enquisas e o comprometido que resulta establecer relacións de causa-efecto en magnitudes sociais. Por outra banda, como fillo da transición entre os rigores dunha ditadura e o bálsamo da democracia, aprendín a facer bandeira da tolerancia e motor vital da liberalidade de criterio. Por iso mismo, tendo a rexeitar o argumento, no fondo reaccionario, de que, como cantaba o vate, calquera tempo pasado foi mellor e, en consecuencia, imos permanentemente a peor. Pero o certo é que o momento actual semella sancionar con creces as verbas do poeta. Hai unhas semanas, en ocasión de certa xornada profesional na Vila e Corte, oín un afamado escritor referirse á baixeza da nosa sociedade, abranguendo no substantivo os aspectos morais e intelectuais da mesma. E, contra o criterio da enquisa amentada, non teño eu claro que desa baixeza e falta de confianza sexan os nosos políticos os únicos responsables. Os males dunha sociedade xéranse, estimúlanse, conséntense, espállanse e, finalmente, establécense en procesos nos que toda a sociedade, xa por comisión, xa por omisión, é partícipe. Alguén lembrábame ao respecto as palabras dun xornalista, segundo as cales, a partir dun momento dado, en España as cousas deixaron de facerse segundo o criterio de «por que» para pasar a facerse seguindo o criterio de «por que non». Hai uns días, asistín na praza pública de certa vila mariñeira a unha sorte de festa de disfraces na que, perante un milleiro de cidadáns unha especie de dj-presentador subido a un escenario organizou un concurso: os participantes, tamén subidos ao escenario, disfrazados e con claros síntomas os máis deles de intoxicación etílica,  gañaban 100 euros se eran quen de «morrear» (literalmente) coa súa parella (segundo tres grupos: hetero, gay masculino e gay feminino) durante os minutos dunha canción. Pode imaxinarse o espectáculo subseguinte, para universal contento do respectable, no que, por certo, se contaban non poucos nenos e nenas. Son momentos nos que un lembra a cordura do ácrata: parade o mundo, que eu me baixo.