As barbas do veciño

Din que os optimistas son os pesimistas mal informados. Tamén aseguran que o colmo do pesimista é que lle quiten o bailao. Comprendo este punto de vista, pois nada, ou moi pouco, hai ao noso arredor que avive un sentimento positivo de confianza no futuro. Lembro a viñeta de Forges na que un señor, sentado na mesa dun bar cun meniño no colo, dille a outro que está lendo o xornal na mesa veciña: Faga o favor: poña o xornal para outro lado que me está facendo chorar o neno. Como patrón social de conduta, o optimismo é un estado de ánimo relativamente novidoso en Occidente. Tome un vagar para repasar mentalmente boa parte da arte europea ata ben entrado o século XIX e comprenderá o que digo: é a representación dun universo teocrático, dominada polo apego supersticioso a unha relixión cruel, e patoloxicamente obsesionado coa enfermidade, as privacións, as calamidades, as guerras e, ao cabo, a siniestra parca, que, provista de fatal apeiro, gadaña vidas con devezo ao parecer inextinguible. Un raro sobrevivinte literario deste escuro mundo, o inclasificable, e admiradísimo por min, Ignatius Reilly, devoto da monxa Rosvita e de Severino Boecio, cría que actitudes como non renderse e mirar para arriba eran unha blasfemia contra o estado natural do ser humano, que é a postración. 
Cando un bota media xornada laboral contando a alguien que algo non se pode facer porque non hai un can e outra media buscando fontes de financiamento para os poucos proxectos que, malia en precario, sobreviven, corre seriamente o risco de instalarse na postración crónica e ceder a negra sedución do pesimismo. Non axuda nada, certo é, unha clase política impresentable que ten gañado a pulso o raro mérito de contribuír á expansión indefinida do desengano e a carraxe, cando debía ter feito todo o contrario, coadxuvando, co exemplo moral e o esforzo compartido, a un contento social razoable. O día menos pensado, tras unha sesión televisiva de pizarra de Revilla, un desesperado cometerá, Dios non o queira, un disparate irreparable, non por ideoloxía, nin por política, nin por ningún sentimento nobre e elevado, senón porque está no paro e xa non atura máis o esperpéntico baile de millóns públicos en mans de bellacos sen alma. No entanto, do outro lado da barreira, quen pode dáse cun canto nos dentes. Pero con cifras de desemprego nun crescendo diabólico, un abismo financeiro mundial e titulares tan estimulantes como o peche das universidades públicas gregas, evoco diariamente, non sen estremecemento, as barbas do veciño.