It o que se sexa

Seguramente lembra vostede aquilo de agora que aprendín a dicir pinícula, chámanlle flin. E é que, en punto a denominacións modernas, non hai quen manteña o tipo. Qué digo denominacións! Mesmo as ocupacións profesionais evoluíron, ao ritmo dunha sociedade cada vez máis consumista e sofisticada, de xeito que un se arrisca a parecer un pailán se non sabe o que é un CEO ou un Cool Hunter. Que non o sabe vostede? Pois vaia poñéndose ao día, recoiro, que así non se pode saír da casa! Non vaia ser que lle presenten un fulano dicíndolle que é o CEO dunha empresa e se lle ocorra mirar para arriba! Un CEO é o mesmo que director executivo pero dito á moderna: Chief Executive Officer, que fica máis de lo last. E un Cool Hunter? Tampouco? Pero, hom, a vostede hai que llo explicar todo! Un Cool Hunter é un tipo ou tipa que se adica a axexar nas últimas tendencias da moda a asesorar a xente de posibles para que vaia á última e mesmo a firmas, especialmente de moda, para que remocen a súa oferta en función do máis in do momento, de aí que a súa tradución máis común a román paladino sexa ‘cazador de tendencias’. Estas chorradas, propias dunha sociedade opulenta e aburrida de case todo, conducen á sensación de que, como innovar é unha quimera, o que prima é rebautizar as cousas para semellaren novas, o que ten tanta maior importancia canto que a apariencia persoal e a vestimenta son, ao día, indicios claros da nosa categoría; iso que agora chamamos look e o poeta, moito máis sensato, chamaba torpe aliño indumentario. Aí teñen, por exemplo, a figura, etérea, exquisita, universalmente envexada, da it girl. Unha it girl é o mesmo ca unha chica ye-ye dos sesenta, coa diferenza, claro, que vai de ser de Nova York a ser de Valladolid e de chamarse Olivia Palermo a atender por Concha Velasco. Unha chica iso, iso é unha it girl, unha señorita que posúe iso, é dicir, o conxunto de características persoais, indefinido pero compacto, tal vez hetroxéneo pero perfectamente perceptible, que a converten nun paradigma do glamur, a moda e as últimas tendencias. Vamos, o mesmiño que aquela moza que, no seo dunha sociedade gris que fedía a incenso e ouriños secos, tenía mucho ritmo, cantaba en ingles, el pelo atolondrado y las medias de color. Funcionar a base de modelos é moi humano: que as señoras e señoritas pretendan parecerse a Alexa Chung, Olivia Palermo ou Sara Carbonero é tan orixinal como o foi no seu momento que as nosas avoas e nais quixera imitarlle a Mae West, Marlene Dietrich ou Kim Novak. El haberá tamén un it politician, un político que teña iso, que todos os políticos queren imitar? Non me fagan falar, que despois parezo un bicho raro!