Angrois

Normalmente, quen visita o Pico Sacro accede ao cumio dende a N-525, en Lestedo, e retorna á capital de Galicia seguindo o mesmo itinerario. É mágoa, porque a estrada local que dende o Pico se dirixe a Santiago por San Lourenzo da Granxa e Aríns é unha sucesión de paisaxes virxilianas, vizosas leiras flanqueadas por bosques mestos de fronda e misterio, máis agora no ecuador do verán, xusto antes de que agosto tinxa defintivamente os verdes de amarelo, síntoma primeiro da inevitable transición cara ao outono. Seguía eu a principios de semana este traxecto, voltando contra a tardiña dunha deleitosa excursión ao Pico acompañado do meu hiperactivo beagle. O último núcleo antes de acceder ao casco da vella Compostela, polo enxebrísimo barrio de Sar, é a aldea, ou máis ben barrio rururbano, de Angrois, que amosaba a sinxela ledicia das súas festas estivais en forma de bandeirolas multicolores que atravesaban a vía. Dende a estrada contémplanse os accesos ferroviarios á cidade, salientando un enorme viaduto, que testemuña a capacidade admirable da enxeñaría moderna. Na noite do mércores, chantado no meu sofá diante da televisión, combatía amargamente a incredulidade e facía esforzos para relacionar o feliz escenario crepuscular dun grato paseo co dantesco escenario crepuscular dunha traxedia sen paliativos. O finado de meu pai, en paz estea, saltaba sempre as páxinas internacionais do xornal. Un día pregunteille e díxome: "Pero ti pensas que a min me importa o que pase en Afganistán ou Australia?". É un misterio por qué nos afecta máis un morto a carón da casa que cincocentos en Nova Delhi. Somos imperfectos, contraditorios, paradoxais. Somos humanos. E, como humano transfigurado, o patrón deste furancho galáctico chora bágoas que queiman, que non teñen, nin queren, consolo. Toca chorar e sorber os mocos ata cansar. Cando isto escribo son 78. Eran fillos, irmáns, amigos de alguén.78 soños, ilusións, proxectos irrepetibles e únicos. Confeso a Vde. que hoxe preferiría escribir outra cousa, algo frivolón, refrescante como a bris do verán. Pero a bris do verán é hoxe fume ardente e non teño o corpo para brincadeiras. Son o pai, o irmán, o amigo dalguén e, en tal condición, quero sumarme ao pranto colectivo dun país que sabe chorar, na fin da xornada e cando todo o humanamente factible está xa feito, coa nobreza e o orgullo de quen estivo á altura de tan durísimas circunstancias. O tempo que nos toca vivir é unha gran folla de papel en branco e só depende de cada quen o que alí se escriba. Logo, claro, está iso que chamamos destino.